Ὅταν ἡ Θεία Λειτουργία δέν εἶναι «καθῆκον θρησκευτικό»
ἀλλά εὐκαιρία γιά νά ἑνωθεῖς μέ τόν Κύριο καί Θεό σου,
τότε τή λαχταρᾶς καί τήν περιμένεις.
Γι’ αὐτό καί ἡ κατάληξη ἔχει χαρά καί πληρότητα.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Τα πάθη, σύμφωνα με την Ορθόδοξη αντίληψη,
είναι δυνάμεις που ο Θεός έβαλε στον άνθρωπο
για να ζει σε σχέση με τον κόσμο,
ώστε να εκπληρώσει την ολοκλήρωσή του, δηλαδή τη σωτηρία του.
Όπως π.χ. ο έρωτας ως δυνατότητα κοινωνίας
και η οργή ως δύναμη ενάντια στο κακό.
Όμως αντί αυτού, ο άνθρωπος τα χρησιμοποίησε για εγωκεντρικούς λόγους
σε σημείο που χάλασε τη σχέση του με τον εαυτό του,
τον πλησίον του, το Θεό του.
Γι’ αυτό η Εκκλησία δεν μας καλεί να καταπατήσουμε ή να πνίξουμε τα πάθη,
αλλά να τα μεταμορφώσουμε.
Δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο εγχείρημα
γιατί θεωρούμε τη νίκη κατά των παθών
ως μια αρνητική συμπεριφορά απέναντί τους,
δηλαδή να μην τα ικανοποιήσουμε,
όπως π.χ. ν’ αρνηθούμε τη φιληδονία, τη φιλαργυρία, τη φιλοδοξία.