Ἡ πίστη «τῶν πατέρων ἡμῶν» δέν εἶναι μία ἀφηρημένη πίστη ἤ μία ἰδεολογία.
Στηρίζεται στή ζωντανή ἐμπειρία τοῦ ζῶντος Θεοῦ, γι’ αὐτό καί ἀληθινή, βέβαιη.
Στήν ἐποχή τῆς λογικῆς, βέβαια, ἡ πίστη αὐτή ὑποτιμήθηκε, ἀπορρίφθηκε.
Κι ἔμεινε ὁ ἄνθρωπος μόνος, νά παλεύει μέ τόν ἑαυτό του καί τόν κόσμο του καί ν’ ἀργοπεθαίνει.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
«Ο Θεός των πατέρων ημών»
που θέλει την προσωπική μας ανάπτυξη και ωριμότητα,
δεν μας προσφέρει τη βοήθεια Του ως μέσο για να Τον πιστέψουμε.
Φαίνεται πως δεν θέλει οπαδούς, ούτε ναρκωμένους πιστούς
που η βοήθεια Του θα ενεργεί ως ναρκωτικό
που αδρανοποιεί την ανθρώπινη θέληση.
Η όποια συμπαράστασή Του, που ως Πατέρας είναι δεδομένη,
πηγάζει από την αγάπη Του.
Γι’ αυτό άλλοτε κάνει αυτό που ζητάμε κι άλλοτε όχι,
προσδοκώντας την ολοκλήρωση μας ως πρόσωπα.
