Ἡ μετάνοια γιά ὅ,τι ἔξω ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ κάναμε ἤ εἴπαμε
ἤ, ἀκόμα, σκεφτήκαμε, στήν πραγματικότητα εἶναι νεκρανάσταση.
Βιώνεται ὁ πόνος ἀλλά καί ἡ ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Ἄν ὁ ἄνθρωπος, ἐγωιστικά καί πεισματικά,
δέν περνᾶ τόν πόνο, οὔτε καί τή χαρά θά γευτεῖ.
Δέν εἶναι ἀδικία τοῦ ἑαυτοῦ του;
π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους
Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων
(Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)
Ἡ Κυριακή μεταξύ τῆς Ἀναλήψεως καί τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἀφιερωμένη στούς ὁσίους 318 θεοφόρους Πατέρες πού συγκρότησαν τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ. Καθοριστική ἡ σημασία της, ἀφοῦ ἡ αἵρεση τοῦ Ἀρείου περί ὁμοιουσίου καί ὄχι ὁμοουσίου τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα, θά ὁδηγοῦσε την Ἐκκλησίας στήν εἰδωλολατρία μέ τό νά λατρεύουμε ἕνα κτίσμα καί ὄχι τόν Κτίστη.
Ἡ αἵρεση διασπᾶ τήν ἑνότητα, γιατί οἱ αἱρετικοί εἶναι μέλη τῆς ἐκκλησίας μέ χαρίσματα καί ἦθος ὄχι ὅμως μέ ταπείνωση καί χάρη. Ἡ σύγκληση τῆς Συνόδου καθίσταται ἀπαραίτητη γιά νά ὁριοθετεῖται ἡ Ἀλήθεια καί νά ξεχωρίζουν οἱ αἱρετικοί ἀπό τούς Πατέρες.
Τό Εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας αὐτῆς εἶναι ἡ Προσευχή πού ὁ Κύριος, ὡς Μέγας Ἀρχιερέας, ἀπευθύνεται στόν Πατέρα Του τήν τελευταία νύχτα τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του. Μιά δυνατή προσευχή γιά τούς μαθητές Του ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτῶν πού θά τούς δοθεῖ ἡ αἰώνια ζωή ὡς γνώση τοῦ Πατέρα, καί τοῦ Υἱοῦ Του ὡς ἀπεσταλμένου.
Ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, χαρακτηρίζεται ἀπό οὐσιαστική ἑνότητα κατά τόν τρόπο τῆς ἁγίας Τριάδος. «Ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν». «Ἐγώ ἑνωμένος μαζί τους καί ἐσύ ἑνωμένος μαζί μου, ὥστε νά ἀποτελοῦν μιά τέλεια ἑνότητα, κι ἔτσι ὁ κόσμος νά καταλάβει ὅτι μέ ἔστειλες ἐσύ κι ὅτι ἀγάπησες κι αὐτούς ὅπως ἀγάπησες ἐμένα».
Οἱ χριστιανοί ζοῦν μέσα σέ ἕναν κόσμο πού «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ὁ Χριστός καλεῖ τόν Πατέρα Του ὄχι νά τούς πάρει ἀπό τόν κόσμο, ἀλλά νά τούς προστατέψει ἀπό τόν διάβολο. Ἡ παρουσία τους θά πρέπει νά δείχνει τόν Χριστό ὡς φῶς, ὡς ἐλπίδα, ὡς τήν τελική νίκη κατά τοῦ πονηροῦ.