π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Η αντίληψη πως με το να πιστεύουμε ότι ο Θεός οπωσδήποτε θα τρέξει «εις αντίληψή μας», σε βοήθειά μας, όταν του καταθέτουμε το «δίκαιον αίτημά μας», φαίνεται πως τις περισσότερες φορές θα μας απογοητεύσει.

Αν ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, στην ιστορία της Εκκλησίας, στην καθημερινότητα, θα βεβαιωθούμε πως η απάντηση του Θεού είναι, κυρίως, η σιωπή.

Σιώπησε στην παράκληση του Υιού Του «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».

Σιώπησε στη μανία τόσων φονιάδων να βασανίσουν και να σκοτώσουν εκατομμύρια  μάρτυρες τους πρώτους αιώνες και σε κάθε αιώνα με αποκορύφωμα τον 20^ο αιώνα με τον κομμουνισμό.

Σιώπησε στη φοβερή δυσκολία για επιβίωση τόσων ασκητών και ερημιτών που απομακρύνθηκαν για χάρη Του.

Σιώπησε στην αγωνία τόσων ανυπεράσπιστων ανθρώπων από την μανία εγκληματιών κάθε μορφής.

Σιώπησε… σιωπά… και θα σιωπά…

Τα «γιατί;» δικαιολογημένα και μέχρι συντέλειας του αιώνος θα δοκιμάζουν την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν που μας βεβαιώνει ότι μας αγαπά, μας πονά, μας είναι Πατέρας και μεις τα αγαπημένα Του παιδιά. Η σιωπή Του για άλλους θα γίνεται αιτία απόρριψής Του και για άλλους μέσο που θ’ ανακαλύπτουν το «ετέρως ζην», ένα άλλο τρόπο γνώσης κι ένωσης μαζί του.

Ποιος είπε πως το να πιστεύει κανείς σ’ ένα Θεό που στέλνει τον Υιό Του το μονογενή για να γίνει άνθρωπος και να σταυρωθεί – δηλαδή να φτάσει στο έσχατο σημείο εξευτελισμού – είναι εύκολο, όταν θέλουμε το Θεό ν’ αποδεικνύει τη δύναμή Του και να «κατεβαίνει από το σταυρό»;

Ποιος είπε πως η σχέση μαζί Του είναι με βάση τα μαθηματικά, τη λογική και το δούναι και λαβείν;

Ποιος είπε πως όσοι βίωσαν τη σιωπή Του δεν βίωσαν ποτέ και τη δυναμική παρουσία Του, ώστε ν’ αντέξουν την πρώτη με τη βεβαιότητα ότι είναι φαινομενική;

Φαίνεται πως το κακό κυριαρχεί στον κόσμο μας και πως οι άνθρωποι της κακίας, της ψευτιάς και της πανουργίας κυριαρχούν και εξουσιάζουν τους άκακους, τους αληθινούς και απονήρευτους. Μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι αυτό. Όπως έγινε και με τον Υιόν  του Θεού, τους μάρτυρες και αγίους Του παλαιότερους και σύγχρονους.

Όμως, ο Χριστός νίκησε το θάνατο, οι άγιοι Του δοξάζονται, η χαρά στον κόσμο έρχεται «δια του σταυρού», ο κόσμος πορεύεται για την ολοκληρωτική νίκη του κακού όχι προσωρινά αλλά «εν τη εσχάτη ημέρα του Κυρίου», την ατελεύτητη.

Τελικά, η σιωπή του Θεού γίνεται ο τρόπος που ετοιμάζεται «η δική Του ώρα», που μιλά δυναμικά και τελεσίδικα όχι κατατροπώνοντας τους εχθρούς Του αλλά μεταμορφώνοντας το άσχημο σε ωραίο, την κακία και την πονηριά σε πατρική αγκαλιά, το «όπου γης» κακό σε Θεϊκό φως.

Όσοι το δεχτούν με μετάνοια γεύονται τον παράδεισο. Όσοι εξακολουθούν να μένουν αμετανόητοι στην κακία τους, η αγάπη του Πατρός γίνεται φωτιά-κόλασή τους.