π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι ο θάνατος σου, Κύριε, απλά ένας θάνατος,
γιατί είσαι Θεάνθρωπος.
Δεν είναι ο τάφος σου η τελευταία κατοικία σου,
γιατί σε λίγο θα είναι άδειος.
Κι όμως, για μας είναι σημαντικό να ξέρουμε πως και εσύ είχες εμπειρία θανάτου, δηλαδή απογοήτευση από τους οικείους, πόνο ψυχικό και πνευματικό από την εγκατάλειψη των μαθητών και του ουράνιου Πατέρα και τελικά το σωματικό θάνατο.
Τα βιώματα τής κάθε μορφής θανάτου έγιναν γνωστά και σε σένα, γι’ αυτό μπορούμε να αισθανόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι. Δεν είσαι ένας Θεός πού βρίσκεσαι ψηλά και παρακολουθείς ελεγκτικά τις πράξεις μας. Είσαι δικός μας, «ομοιοπαθής κατά πάντα».
Πώς να χωρέσει το λογικό μας το θάνατό σου;
Πώς να κατανοήσει η καρδιά τη χωρίς όρια αγάπη σου;
Μεγάλη Παρασκευή!
«Η ζωή εν τάφω»!
«Πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου;»!
Σιωπηλοί μπροστά στο μυστήριο του θανάτου σου, αναμένοντας το «Ανάστα ο Θεός», προσδοκούμε τη δική μας ανάσταση από τα πάθη και τη μιζέρια μας, τα άγχη και τις αναπηρίες μας.
Για να γεμίσει η καρδιά μας από τη χαρά και το φως τής «εκ νεκρών αναστάσεώς σου, νυν και αεί». Αμήν!
