π. Ἀνδρέα Ἀγαθοκλέους

Σχόλιο στό Ευαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος».

«Καί Θεός ἦν ὁ Λόγος».

Στηριγμένος ὅλος ὁ κόσμος στή θεότητα τοῦ Λόγου, μπορεῖ νά πορεύεται μέ ἀσφάλεια καί σιγουριά. Γιατί Αὐτός νίκησε τόν θάνατο - τί ἄλλο ὑπάρχει χειρότερο ἀπό τό θάνατο γιά τόν ἄνθρωπο;

Στόν κόσμο τοῦ μίσους, τοῦ σκοταδιοῦ, τῆς κάθε μορφῆς θανάτου - ἀπό τόν πνευματικό μέχρι καί τό σωματικό - ἡ παρουσία τοῦ Φωτός – «ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» - δέν εἶναι χωρίς οὐσιαστικό νόημα οὔτε παθητική.

Τό Φῶς διαλύει τό σκοτάδι μέ τήν παρουσία Του. Δέν χρειάζεται νά παλέψει, ἀρκεῖ νά ὑπάρξει! Τότε, μεταποιεῖται σέ νέα ζωή, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχή». Ἡ Ἀνάστασή Του κατάργησε τή φθορά καί τό θάνατο καί μᾶς ἔφερε «ἄλλη βιοτή».

Κι ἐμεῖς καλούμαστε «ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». Πῶς, ἄλλωστε, θά γίνει τό Πάσχα τοῦ Κυρίου δικό μας πάσχα - πέρασμα, ἄν τελειώνοντας τήν «ἑορτή τῶν ἑορτῶν» συνεχίσουμε νά ζοῦμε ὅπως πρίν, στή φθαρτότητα τῶν παθῶν μας;

Ἡ νέα ζωή πού ἡ Ἀνάστασή Του μᾶς χάρισε, βιώνεται ὡς νεκρανάσταση. Περνώντας ἀπό τό θάνατο τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας εἰσερχόμαστε στή νέα ζωή, τή Ζωή Του. Ἀλλά αὐτή ἡ εἴσοδος χρειάζεται χρόνο, ὑπομονή, πίστη, θέληση. Μπορεῖ, ὅμως, νά πραγματοποιηθεῖ, ἐπειδή μᾶς ἁρπάζει «ἀπό τόν Ἅδη στό Φῶς», ἐφόσον τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας.

Τί σημασία μποροῦν νά ἔχουν οἱ πολλές καί ποικίλες δυσκολίες, ἀναπηρίες καί ἀστοχίες μας. Ἐκεῖνος «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήση». Μαζί Του νικᾶ καί ὅποιος θέλει νά εἶναι «ὁ Κύριος καί Θεός του», ἀκόμα καί ἄν δυσκολεύεται νά τόν ἐμπιστευτεῖ.