π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι η Μεγάλη Εβδομάδα η επαναλαμβανόμενη στο χρόνο Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, με τη σταδιακή συναισθηματική φόρτιση των ημερών, όπως προέρχεται από το «Ιδού ο Νυμφίος», το «Σήμερον κρεμάται» και το «Η ζωή εν τάφω». Δεν μπορεί, δηλαδή, αυτή η όντως Μεγάλη Εβδομάδα να περικλείει το νόημα της σε μια ωραία πορεία του Χριστού «από το θάνατο στη ζωή», με πράξεις και συμβολισμούς που εξάπτουν το συναίσθημα, τις παιδικές αναμνήσεις και τη φαντασία που παραπέμπει δυό χιλιάδες χρόνια στην Ιερουσαλήμ.
Ο κάθε άνθρωπος που προβληματίζεται, έστω και λίγο, για το νόημα της ύπαρξής του, για τον λόγο του πόνου και του θανάτου, για τη ματαιότητα των εγκοσμίων και την ταχύτητα του χρόνου της ζωής του, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί και να αναπαυτεί με την τυπική και συναισθηματική βίωση των ημερών τούτων.
Ωστόσο, οι μέρες τούτες της Μεγάλης Εβδομάδας, με τα βαθιά νοήματα που εκπέμπουν και τα γεγονότα που προβάλλουν, μας αποκαλύπτουν τον λόγο της προσωπικής μας παρουσίας στο σύντομο αυτό κόσμο του πόνου, της αδικίας και της ανισότητας. Μας γνωρίζουν τον θάνατο ως μετάβαση και τη νίκη του ως το μεγαλύτερο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας.
Η παρουσία του Θεανθρώπου ως το βασικό πρόσωπο της Μεγάλης Εβδομάδας, με την αποδοχή της αδυναμίας και της αποτυχίας, της πορείας «προς το εκούσιον πάθος» και την επικράτηση του θανάτου στην ύπαρξή του, παραπέμπουν στο «θανάτω θάνατον πατήσας» και στην «δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».
Φαίνεται ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου, εξ αρχής και μέχρι συντελείας του αιώνος, συνοδεύεται με πόνο και δάκρυ, θλίψεις και δοκιμασίες, αποτυχίες και αστοχίες, με τέρμα το θάνατο. Η συνειδητοποίηση της μοναχικότητας μπροστά στα πιο πάνω υπαρκτά γεγονότα, προκαλεί ακόμα πιο πολλή απόγνωση. Η εμπειρία, που το Άγιο Πνεύμα θα φέρει στην καρδιά του ανθρώπου, της παρουσίας του Θεανθρώπου ως ομοιοπαθή αλλά και νικητή του θανάτου, προκαλεί ελπίδα και βεβαιότητα ότι τον τελικό λόγο στην ύπαρξή μας τον έχει ο Χριστός.
Η Μεγάλη Εδομάδα, με τα προβαλλόμενα ιστορικά γεγονότα «στην Ιερουσαλήμ επί Ποντίου Πιλάτου», γίνεται - για όσους μπορούν να δουν πίσω από τα φαινόμενα τα γενόμενα - πηγή προσωπικής ανανέωσης του νοήματος της ύπαρξής τους.
Τότε, καταλαβαίνουν ότι οι όποιες δοκιμασίες – σωματικές, ψυχικές και πνευματικές - γίνονται μέσα που τους οδηγούν στην άλλη γεύση Ζωής, εκείνης του Θεανθρώπου, αν κρατηθούν, βέβαια, από το χέρι Του καθώς η Ορθόδοξη εικόνα της «Εις Άδου καθόδου» προβάλλει.
Και ακόμα, ότι το «Ανάστα ο Θεός...» το «Χριστός Ανέστη...» δεν αναφέρεται μόνο στον Κύριο και Θεό τους, αλλά «δι’ Αυτού και με Αυτόν» και στους ίδιους, όπως και η χαρά της Αναστάσεως.
