π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

«Ένας αδελφός λέγει στον αββά Θεόδωρο:

• Πες μου δυο λόγια γιατί χάνομαι.

Και μόλις και μετά βίας του αποκρίνεται:

• Εγώ κινδυνεύω και τι μπορώ να σου πω;»[1]

Ο πιο πάνω διάλογος, από το Γεροντικό, εκφράζει την πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι η ζωή μας μια μονότονη, ολόισια πορεία. Με τα πάνω και τα κάτω της, δείχνει ν’ αποστρέφεται τη ρουτίνα. Κυρίως η πνευματική ζωή, η επιθυμία και η προσπάθεια, δηλαδή, να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού με τη χάρη και τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, έχει αρκετό ενδιαφέρον. Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης:

«Η πνευματική ζωή είναι ενδιαφέρουσα, επειδή είναι επικίνδυνη. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι».[2]

Η ειλικρίνεια, με την οποία εκφράζονται οι αληθινοί άνθρωποι του Θεού, δίνει σε όλους ελπίδα και δύναμη. Ξέρεις πως δεν είσαι μόνο εσύ που παλεύεις με ορατούς και αόρατους˙ δεν είσαι μόνος σου στις πτώσεις, στις απογοητεύσεις, στις αποτυχίες. Κι ακόμα, συνειδητοποιείς πως οι ανθρώπινες δυνάμεις είναι περιορισμένες, τόσο οι δικές σου όσο και των άλλων.

Ασφαλώς ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο για ν’ ακουμπήσει στη δύσκολη ώρα, να νιώσει τη συμπόρευση, να δεχτεί “χέρι βοηθείας”. Αν βρει, προχωρά πιο δυνατός. Αν όχι, του ανοίγεται μια ευκαιρία: να εμπιστευθεί την αγάπη του Θεού και να αναζητήσει τη Θεία βοήθεια, ακόμα κι αν η απάντηση στην πρόσκληση είναι η σιωπή Του.

Στις δύσκολες ώρες δοκιμάζεται η πίστη κι αποκαλύπτεται η πραγματική σχέση με τον αόρατο κα ακατάληπτο Θεό. Τότε είναι που μπορεί να δημιουργηθεί αυτό το “κάτι άλλο”, μεταξύ του προσώπου του ανθρώπου και του προσώπου του Χριστού, ώστε να Τον  πιστεύει χωρίς αποδείξεις, να είναι σίγουρος για την αγάπη Του χωρίς αισθήσεις.

Δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε την ανθρώπινη σχέση μας με τη σχέση μας με το Θεό. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα, αλλά συμπλήρωμα. Αν υπάρχουν και οι δύο, δυνατές και ωραίες, τότε υπάρχει πληρότητα και χαρά θεανθρώπινη.

Η ζωή, φαίνεται, επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Όπως, βέβαια, και ανατροπή των προγραμματισμών, των δεδομένων, των υπολογισμών μας. Όντως πορευόμαστε στο άγνωστο!

Η πείρα μάς μαθαίνει όχι ν’ αφηνόμαστε στη μοίρα αλλά στην πρόνοια του Θεού, που γνωρίζει καλύτερα από μας το καλύτερο για μας. Κάνοντας αυτό που γνωρίζουμε και μπορούμε, δίνουμε το “δικαίωμα” στο Θεό να κάνει αυτό που αγνοούμε και αδυνατούμε αλλά το θέλουμε στο βάθος.

Μακάρι να μπορούσαμε να διακρίνουμε τη σιωπηλή ζωντανή παρουσία του μεγάλου Θεού μας, όταν φαίνεται πως όλα γύρω μας έχουν σκοτεινιάσει και βαδίζουμε μόνοι. Γιατί μέσα από την υπομονή και την πίστη, όση κι αν είναι, θ’ ανατείλει το δυνατό φως Του και θα χαρούμε τη νέα ημέρα της ζωής μας.

[1] Είπε Γέρων, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1974, σ. 95.

[2] Αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη, Απολυτίκιο, εκδ. Ι. Μ. Ιβήρων, Άγιο Όρος 2011, σ. 23.