Το ‘κρύψιμο’ του Θεού
«Μακάρι να μπορούσαμε να τιμούμε το Θεό για την απουσία Του που μας μαθαίνει να χτυπάμε την πόρτα, να δοκιμάζουμε τις σκέψεις μας και τις καρδιές μας, να μελετάμε τη σημασία των πράξεών μας και να υπολογίζουμε τις παρορμήσεις της ύπαρξής μας. Μακάρι ν’ αναρωτιόμαστε κατά πόσο η θέλησή μας είναι αληθινά προσανατολισμένη προς Αυτόν ή απλώς στρεφόμαστε στο Θεό μόνο για μιας στιγμής παρηγοριά απ’ τα άγχη μας για να τον απαρνηθούμε μετά από λίγο, μόλις αναλάβουμε τις δυνάμεις μας και να κατασπαταλήσουμε έτσι, σαν τον άσωτο υιό, ό,τι μας χάρισε». (Μητροπολίτης του Σουρόζ AnthonyBloom)
Ο Μητροπολίτης του Σουρόζ AntonyBloomυπήρξε μια φωτισμένη – προφητική προσωπικότητα των ημερών μας. Τέτοιοι άνθρωποι ό,τι λεν ή γράφουν πηγάζει από την εμπειρία τους κι άρα είναι αληθινά. Κι επειδή στη βάση της ύπαρξής μας όλοι είμαστε το ίδιο, γι’ αυτό και μας εκφράζουν.
Το πιο πάνω κείμενο, λοιπόν, του Μητροπολίτη Αντωνίου, μας αποκαλύπτει το θετικό της σιωπής του Θεού. Μιας σιωπής που φαντάζει αδιαφορία, σκληρότητα, κι ίσως ανυπαρξία. Είναι δύσκολες στιγμές. Εσύ να κραυγάζεις κι Αυτός να σιωπά! Πώς γίνεται σ’ ένα Θεό που ονομάζεται Πατέρας, Αγάπη, να υπάρχει αυτή η συμπεριφορά;
Βέβαια δεν θα γίνω δικηγόρος Του, αλλά είναι δεδομένο ότι ο Θεός μας είναι Θεός που θέλει να έχει σχέση με μας, που ενδιαφέρεται για την πνευματική μας ανάπτυξη, που θέλει να ωριμάσουμε και να ανδρωθούμε. Αυτό το βλέπουμε στη συμπεριφορά Του έναντι του Ισραηλιτικού λαού προ Χριστού, έναντι των Αγίων Του, έναντι των Πατέρων μας.
Ο θεός της θρησκείας καλοπιάνει τους οπαδούς του με στόχο την παραμονή τους κοντά του. Άλλωστε, με τον ίδιο στόχο τους φοβίζει. ‘Ο Θεός των πατέρων ημών’ είναι Θεός αληθινός, γι’ αυτό και δεν διστάζει να σιωπήσει, να κρυβεί και να φαίνεται ‘ως μη Ων’, προκειμένου να Τον αναζητήσουμε, να Τον ποθήσουμε και να δημιουργήσουμε μαζί Του σταθερή και ώριμη σχέση.
Στο βιβλίο του Παύλου Ευδοκίμωφ ‘Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας’ αναφέρεται το εξής περιστατικό: «Ο RabbiBaruch, αναζητεί ένα τρόπο για να εξηγήσει ότι ο Θεός είναι ένας ξένος ανάμεσα στους ανθρώπους, ένας σύντροφος της εξορίας. Μια μέρα ο εγγονός του έπαιζε κρυφτό με ένα άλλο αγοράκι. Κρύφτηκε, αλλά το αγοράκι αρνήθηκε να ψάξει να τον βρει και έφυγε. Το παιδί πήγε να παραπονεθεί με δάκρυα στον παππού του. Και τότε ο RabbiBaruch, με μάτια και αυτός γεμάτα δάκρυα, φώναξε: ‘κι ο Θεός το ίδιο λέει! Κρύβομαι και κανείς δεν ψάχνει να με βρει’».
Η ομορφιά στην πνευματική ζωή κρύβεται στην αναζήτηση, στον πόθο να συναντήσουμε τον Αόρατο και Ακατάληπτο. Η χαρά βρίσκεται στη συνάντηση μαζί Του ‘πρόσωπο με πρόσωπο’, στον καρδιακό χώρο, εκεί όπου αρέσκεται ν’ αποκαλύπτεται με την ουράνια δόξα Του.
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους