π. Γρηγορίου Γρηγοριάτου
Ἡ πεμπτουσία τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ νήψις καί ἡ προσευχή. Ζοῦμε σέ μία ἐποχή, τῆς ὁποίας τό χαρακτηριστικό γνώρισμα εἶναι ἡ πνευματική ὀκνηρία, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στό πνευματικό κενό. Ὁ ἄνθρωπος μέ τίς πολλές δραστηριότητές του προσπαθεῖ νά καλύψει αὐτό τό κενό ἐπενδύοντας σέ ὅ,τι τοῦ προσφέρει ἡ καταναλωτική κοινωνία. Προσπαθεῖ νά ἱκανοποιηθεῖ μέ ὅ,τι νεώτερο παράγει αὐτή καί ἀγωνίζεται μέ ὅλες τίς δυνάμεις του νά τό ἀποκτήσει. Ἀλλά, στό τέλος πάντοτε εἰσπράττει τήν ἀπογοήτευση. Οὐσιαστικά ζεῖ τό δράμα τοῦ Σίσυφου.
Ἐμεῖς, ὅμως, ἐξαγοραστήκαμε ἀπό τήν κατάρα τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου μέ τό Πανάγιο καί πολυτιμότατο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτός μᾶς ἀγάπησε μέ μία ἄπειρη ἀγάπη. Πράγματι, «μείζονα ταύτης τῆς ἀγάπης οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ». Τί ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός; Νά ἀνταποκριθοῦμε στήν ἀγάπη Του τηρώντας τίς ἐντολές Του. «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμᾶς τηρήσατε» καί «Αἱ ἐντολαί αὐτοῦ βαρεῖαι οὔκ εἰσιν».
Μέ ὅπλο τήν πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον ἔνθεη ἀγάπη μας, ἄς ξεκινήσουμε τόν ταπεινό ἀγώνα τῆς νήψεως. Καί, ὅταν ὁ λογισμός μας φεύγει ἀπό τόν Χριστό, δεῖγμα τῆς ἀτελοῦς ἀγάπης μας πρός Αὐτόν, ἄς τόν ἐπαναφέρουμε γρήγορα στήν πηγή τῆς Ἀθανάτου Ζωῆς. Γιατί ὁ Θεός εἶναι καθαρός καί πανάγιος καί μόνον ὅταν καθαρίσουμε διά τῆς νήψεως καί τῆς προσευχῆς τόν νοῦ καί τήν καρδία μας, τότε «Ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστιν». Ἄς μή μᾶς γελᾶ ὁ κόσμος μέ αὐτά πού μᾶς προσφέρει, γιατί ἔχουμε ἐμπειρία ὅτι δέν ἀξίζουν.
