π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού
Η πνευματική μας παράδοση δεν θεωρεί τον άνθρωπο πλασμένο από τον Θεό για το κακό, την φθορά, τον θάνατο. Θεωρεί το κακό οντολογικώς ανύπαρκτο, αποτέλεσμα αμαρτίας, αποτυχίας και αστοχίας του ανθρώπου να ζήσει με τον Θεό και τον τρόπο του, επιλογή αυτοθέωσης, συνέπεια της απουσίας του πνεύματος μαθητείας και ταπεινότητας. Εκπαιδευόμαστε όμως στο κακό, όταν ο νους μας, ο ηγεμών, δεν βρίσκεται σε νήψη. Όταν δηλαδή είναι σκορπισμένος εδώ κι εκεί, όταν η επιθυμία δεν νοηματοδοτείται στην αγάπη και στην δημιουργικότητα, αλλά μένει στο επίπεδο της ευχαρίστησης, η οποία, χωρίς να είναι πάντοτε κακή, μας εγκλωβίζει στην αυτάρκεια του «να περνώ καλά», χωρίς να νοιάζομαι για τον άλλο, χωρίς να μπαίνω στην θέση του, χωρίς να ομορφαίνω την ζωή μου και την ζωή του με την συνύπαρξη που ξεκινά από την επιθυμία για το ωραίο και το αυθεντικό.
Όλα είναι θέμα παιδείας Θεού.
