Παναγιώτη Καπαρή
«Παναγιά μου… έκραζα συνεχώς, από τα βάθη της ψυχής μου και από μέσα μου και φωνακτά», έλεγε στρατιώτης του 1974. Απέδιδε στην Παναγιά την σωτηρία του, από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς και τις τουρκικές σφαίρες. «Η γλυκιά δεύτερη μάνα μου, η Παναγία του χωριού μου και οι ευχές της μάνας μου και της γιαγιάς μου, ποτέ δεν με άφησαν μόνο μου», έλεγε και ξαναέλεγε μεσήλικας πλέον πρόσφυγας. Συνέχισε τις «ομολογίες» για τα βάσανα της ζωής, με ιστορίες από οικογενειακά δράματα, με δυσεπίλυτα διλήμματα και ένα σωρό άλλους «σταυρούς», τα οποία αντιμετώπιζε με τη βοήθεια της γλυκιάς Παναγιάς, στην καθημερινή βιοπάλη για να μεγαλώσει τα παιδιά του.
Τα θαύματα με την Παναγία ατέλειωτα, όπως ατέλειωτα είναι και τα βάσανα των ανθρώπων. Παναγία του Κύκκου μου… Παναγία της Τήνου μου… Παναγία Σουμελά μου… και οι θερμές παρακλήσεις προς την Μητέρα του Θεού, την γλυκιά Παναγιά, πάντα έχουν ανταπόκριση, στην κατάλληλη ώρα και με τον κατάλληλο τρόπο. «Παναγία μου σώσε με...» αναφωνούν από καρδιάς οι Χριστιανοί την ώρα του κινδύνου και αυτό αρκεί και περισσεύει για να έλθει η εξ ουρανών βοήθεια.
