Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανασίου
Ἡ ταπείνωση, ἡ ἐξομολόγηση, ἡ μετάνοια μέ ἀποκορύφωμα τή Θεία Εὐχαριστία ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο στή γεύση καί στήν κατοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα του. Καί μετά ἔρχονται οἱ «ἐξετάσεις». Μετά ἀπό ὅλα αὐτά ὅπως ἕνας μαθητής ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διαβάζει ὅλο τό χρόνο, παρακολουθεῖ μαθήματα, πάει σχολεῖο κ.λπ., πρέπει γιά νά πάει στήν ἑπόμενη τάξη νά δώσει τίς ἐξετάσεις, ἔτσι καί ὁ χριστιανός. Οἱ «ἐξετάσεις» τοῦ μαθητῆ τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες, ἡ ἀντίσταση, ἡ ἀποτυχία, ἡ συντριβή του, ἀσθένειες, καταστροφές, ὁ ἴδιος ὁ θάνατος πού ἔρχεται μπροστά μας ὡς ἔσχατος ἐχθρός, γιά νά κλονίσει τήν πίστη μας καί νά μᾶς ἀφανίσει ὁλόκληρους. Ὅλα ὅσα μπορεῖ νά συμβοῦν σέ ἕναν ἄνθρωπο ἀπό πάσα ἄποψη, καί πνευματική καί σωματική, εἶναι πνευματικές ἐξετάσεις. Ἐκεῖ πραγματικά φαίνεται τό τί κάναμε τόσο καιρό. Γι᾽ αὐτό ἔλεγε κι ἕνας Ἅγιος: κάθε ἐνάρετη πράξη ἡ ὁποία δέν σφραγίσθηκε μέ τόν πειρασμό νά τή θεωρεῖς ὡς ἔκτρωμα καί ὅτι εἶναι ἄχρηστη. Δέν ἔχει γνησιότητα.
Ὁ ἄνθρωπος θά φανεῖ μέσα ἀπό τόν πειρασμό καί τή θλίψη καί τή δυσκολία. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά φοβόμαστε τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις, ἀλλά διά τῆς πίστεως νά περνοῦμε ἀπό αὐτό τό καμίνι, γνωρίζοντας ὅτι θά περάσουμε αὐτή τήν κατάσταση καί θά βγοῦμε στήν ἀντίπερα ὄχθη καί ἐκεῖ θά δοῦμε τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Θά δοῦμε ὅτι τελικά τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει κακό στόν ἄνθρωπο. Κανένας καί τίποτα. Μέ ὅ,τι κι ἄν μπορεῖ κανείς νά μᾶς ἀπειλήσει, τίποτα δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψει. Γιατί, ἄν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό, ποιόν νά φοβηθεῖ; Οὔτε καί τόν θάνατο τόν ἴδιο. Ἄν πιστεύουμε εἰς Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα, τότε γιά μᾶς λύθηκε ἀκόμα καί ὁ θάνατος καί ἡ ζωή μας ὁλόκληρη ἔχει ἕνα ἄλλο πρίσμα μέ τό ὁποῖο βλέπουμε τή ζωή μας. Γι’ αὐτό, ὅταν μᾶς πλησιάζουν οἱ θλίψεις, νά μήν πανικοβαλλόμαστε, ἀλλά νά φαινόμαστε γενναῖοι ἀθλητές καί νά «χαίρωμεν ἐν ταῖς θλίψεσι».
Βέβαια, ἀνθρωπίνως δέν εἶναι εὔκολο. Εἶναι πραγματικά πολύ δύσκολο νά φτάσεις μέχρι τό ἔσχατο ὅριο τῆς ἀνθρώπινης ἀντοχῆς. Ὁ Θεός θά σέ ἀφήσει νά φτάσεις στό ἔσχατο ὅριο τῆς ἀνθρώπινης δύναμης καί ἀντοχῆς. Δέν θά ἔχεις οὔτε μία ρανίδα παραπάνω ὑπομονῆς νά βγάλεις. Κι ἐκεῖ πού θά νομίζεις ὅτι ὅλα ἔλιωσαν, τότε ὁ Θεός θά κάνει τή δική του ἐπέμβαση καί θά δεῖς ὅτι εἶναι παρών καί θά λάβεις δύναμη πίστης καί θά γίνεις βεβαιόπιστος, ὅπως οἱ Πατέρες ἀναφέρουν. Μέσα ἀπό τούς πειρασμούς, τίς θλίψεις, τίς δυσκολίες, τόν θάνατο πού ἀντιμετώπισε καί ἐκεῖ στήν ἔσχατη ὥρα εἶδε τόν Θεό παρόντα, αὐτός ὁ ἄνθρωπος πλέον ἔχει φτάσει στά μέτρα ἐκεῖνα τῆς πίστεως, ὅπου ὁ Χριστός εἶπε «ἐάν ἔχετε πίστη σάν κόκκο σινάπεως, θά κάνετε θαύματα καί σημεῖα στόν κόσμο».
Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστήριο τῆς πίστεως, τό ὁποῖο μᾶς καλεῖ ἡ ἐκκλησία νά λάβουμε πάνω μας. Καθημερινά αἴροντες τόν σταυρό μας «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα», τόν ἀγώνα πού ἔχουμε κάθε μέρα μπροστά μας, στό σπίτι μας, στήν οἰκογένειά μας, στή δουλειά μας καί γενικά στό περιβάλλον μας. Ἕνας ἀγώνας μέ τόν ἑαυτό μας, τήν ὑγεία μας, τήν οἰκονομική μας κατάσταση, ἀκόμα καί τήν ἡλικία μας, ἀφοῦ μεγαλώνουμε καί μεγαλώνοντας λιγοστεύει καί ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Τρέχομε στόν ἀγώνα, κοπιάζουμε, θλιβόμαστε στούς πειρασμούς, ἀλλά ἔχουμε ὡς ἀντίβαρο τήν πίστη στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Σ’ Αὐτόν, λοιπόν, πρέπει νά βλέπουμε συνεχῶς, γιατί, ἄν μᾶς ξεφύγει, θά βουλιάξουμε καί θά μᾶς πνίξει ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπόγνωση, ἡ θλίψη. Ἄν τόν ἔχουμε, ὅμως, συνεχῶς ἐνώπιόν μας, λαμβάνουμε δύναμη ἐξ Αὐτοῦ καί τρέχουμε μετά προθυμίας, δύναμης καί πίστεως τόν προκείμενον ἀγώνα τῆς ζωῆς μας.
