Σταύρου Φωτίου
Ὅταν ἔξω κυκλοφορεῖ λόγος ἀκατάσχετος γιά ὅλα, ὅταν τό οὐτιδανό κυριαρχεῖ στήν πληροφόρηση, ὅταν οἱ λέξεις πλαστογραφῶνται, ὅταν οἱ ἀντωνυμίες ἀντικαθιστοῦν τά ὀνόματα˙ ἐσύ νά κινεῖσαι πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση. Νά ἀνακαλύπτεις τήν ἀξία τῆς σιωπῆς. Ὥστε νά μπορεῖς νά ἀφουγκρασθεῖς τή φωνή τῶν ἄλλων ―τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων―, πού σέ καλοῦν νά ἀπαντήσεις στήν κλήση τους γιά ἀγάπη. Μέσα στή σιωπή νά κατεβεῖς στά βάθη τοῦ ἑαυτοῦ σου, νά φωτίσεις τό ἔσωθέν σου σκότος καί νά ζητήσεις τή χάρη τοῦ Θεοῦ γιά τή μεταμόρφωσή σου. Μέσα στή σιωπή νά θυμηθεῖς τόν προορισμό σου, νά ἀναστοχασθεῖς τήν πορεία σου, νά κάνεις διορθωτικές κινήσεις, νά ἐπαναπροσανατολισθεῖς πρός τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἀσκούμενος στή σιωπή, ὁ λόγος σου νά ἀποκτήσει βαρύτητα, οἱ λέξεις νά καθαρθοῦν ἀπό τή φθορά, καί ἀνοξείδωτες νά ἐκφράσουν τήν πρωταρχική τους ἀθωότητα. Ὥστε ἡ ἀγάπη, ὁ ἔρωτας, ἡ φιλία˙ ἡ ἐργασία, ἡ οἰκονομία, ἡ πολιτική˙ ὁ δάσκαλος, ὁ λειτουργός, ὁ συνάδελφος, νά ἠχήσουν ὡς κλητική δοξολογία.
Καί ἄν νομίσεις ὅτι κατάφερες κάτι ἀπό τά πιό πάνω, καί ἄν νομίσεις ὅτι ἄλλοι τά καταφέρνουν λιγότερο ― πολέμησε συνεχῶς αὐτήν τήν ἀλαζονεία, μήν ὑποκύψεις στόν πειρασμό αὐτό ―, ποτέ μήν ὑποτιμήσεις καί ποτέ μήν περιφρονήσεις κανέναν. Ἐσύ νά θέτεις πάντες ὑπεράνω σου, νά ἐπιζητεῖς τό μέγα ἔλεος τοῦ Φιλάνθρωπου Χριστοῦ. Ἐσύ νά ἀγωνίζεσαι νά μετέχεις στήν αἰώνια, ἀπροϋπόθετη καί καθολική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ˙ πού μεταμορφώνει, ἀγλαΐζει, καί ἀφθαρτίζει σύμπασα τήν κτίση.
