Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου
Ὁ κορωνοϊός ἔδειξε ἕνα μεγάλο θέμα πού ἀπασχολεῖ τούς ἀνθρώπους, πού εἶναι ὁ θάνατος καί ὁ φόβος τοῦ θανάτου. Βέβαια, εἴμαστε φθαρτοί καί θνητοί καί ὅλοι θά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν. Ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό βέβαιη πραγματικότητα.
Ὅμως, ὁ κορωνοϊός ἔδειξε καί ἕνα ἄλλο συγκλονιστικό γεγονός, ὅτι, ὅταν νοσηλεύεται ὁ ἄνθρωπος στίς Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας, εἶναι σχεδόν μόνος, περνᾶ πολλές ὧρες σέ «μοναξιά», καί μετά τόν θάνατό του πάλι εἶναι ἀποκλεισμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους καί κηδεύεται σέ κλεισμένο φέρετρο.
Γενικά ὁ ἄνθρωπος φεύγει ἀπό τόν κόσμο αὐτόν «μόνος» του. Δέν μπορεῖ κανείς νά τόν βοηθήση, νά τόν συνοδεύση, νά τοῦ συμπαρασταθῆ. Πολλοί παρευρίσκονται στήν κηδεία τοῦ ἀγαπητοῦ τους ἀνθρώπου, λίγοι πηγαίνουν μέχρι τόν τάφο, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος μόνος του παρουσιάζεται στόν Χριστό γιά κρίση, ἀφοῦ «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις».
Μόνον οἱ πράξεις τοῦ ἀνθρώπου, ἀγαθές καί κακές, καί ἡ συνείδησή του, καλή ἤ κακή, θά τόν συνοδεύσουν στό «μεγάλο ταξίδι».
Λίγοι ἄνθρωποι καί λίγες φορές σκέφτονται τόν θάνατο καί ἔχουν τήν μνήμη τοῦ θανάτου, πού εἶναι ἡ πραγματική φιλοσοφία, ἡ ὁποία ἀκόμη καί κατά τόν φιλόσοφο Πλάτωνα εἶναι «μελέτη θανάτου». Οἱ δέ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν γράψει πολλά γιά τήν μνήμη τοῦ θανάτου.
Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία ἐπικρατεῖ ἡ ψευδαίσθηση «τῆς ἐπί γῆς ἀθανασίας», καί λησμονεῖται ἡ «μεγάλη μοναξιά» κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει στενή σχέση μέ τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς ἁγίους, τούς ἀγγέλους, βιώνει τήν «μεγάλη παρηγοριά», τήν «μεγάλη σύναξη», ἀλλά καί τήν «μεγάλη συνάντηση» μέ τήν οὐράνια Ἐκκλησία, τήν εἴσοδό του στήν οὐράνια θεία Λειτουργία.
