Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ᾽Εκκλησία είναι η λεγόμενη εκκοσμίκευση: η ᾽Εκκλησία (κατά το ανθρώπινό της) να συσχηματισθεί με τον κόσμο, να γίνει και η ίδια κόσμος. Αποτέλεσμα; Αντί να είναι το άλας της γης, να χάνει την αλιστική δύναμή της, τη χάρη του Θεού, και «να πετιέται και να ποδοπατιέται από τους ανθρώπους»! Γι᾽ αυτό και οι άγιοι, τις ειρηνικές εποχές που όλα φαίνονται ότι βαίνουν καλώς, τις θεωρούν ως τις πιο επικίνδυνες και καλούν τους πιστούς σε συνεχή εγρήγορση.
Η εγρήγορση αυτή, η διαρκής δηλαδή ένταση να τηρεί ο πιστός τις εντολές του Χριστού, προβάλλει το άλλο μαρτύριο που δέχεται η Εκκλησία, αυτό της συνειδήσεως. Το μαρτύριο του αίματος δηλώνει ασφαλώς τη γνησιότητα της πίστεως, αλλά και ο αγώνας να βρίσκεται κανείς στην Οδό του Χριστού δεν είναι μικρότερο μαρτύριο – τέτοιο μάλιστα που θεωρείται προϋπόθεση του πρώτου. Ας σκεφτούμε πόση προσπάθεια και χάρη Θεού απαιτείται για να έχει κανείς την καρδιά του ολοκληρωτικά στην αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο, ιδίως τον θεωρούμενο εχθρό! Ίσως αυτό να υπερβαίνει και το μαρτύριο του αίματος! Κι όμως αυτό ζητάει ο Κύριος. «Φλέγομαι από τον πόθο να μαρτυρήσω για τον Χριστό, είπε αρχάριος μοναχός σε έμπειρο Γέροντα. – Αν την ώρα του πειρασμού σηκώσης ευχαρίστως το βάρος του αδελφού σου, αποκρίθηκε εκείνος, είναι σαν να ρίχτηκες στην κάμινο των τριών Παίδων» (Γεροντικό).
Μάρτυρας λοιπόν κατά την ᾽Εκκλησία ο κάθε πιστός: είτε πάντοτε της συνειδήσεως είτε και του αίματος, αν το ζητήσει η εποχή. Οπότε ο κάθε πιστός είναι άγιος.
