Σάββα Αλεξάνδρου
Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έκανε επί της γης ο Κύριος. Ακριβώς πάνω σε αυτό το θαύμα στηρίχτηκε η εκκλησία Του. Τόσο το μαρτύριο του αίματος, όσο και το μαρτύριο της συνειδήσεως απορρέουν από το θαύμα της Αναστάσεως. Οι Άγιοι που μαρτύρησαν κατά τον καιρό των διωγμών και υπέμειναν τον σταυρό των διώξεων, των κακουχιών και αυτόν ακόμα τον θάνατο, το έπρατταν, γιατί γνώριζαν πως θα ακολουθούσε και γι’ αυτούς η Ανάσταση. Το ίδιο και όλοι οι Άγιοι που αρνήθηκαν τις χαρές του κόσμου τούτου και ασπάστηκαν τον εμφιλόσοφο βίο. Το έκαμαν ακριβώς, γιατί πίστευαν στην Ανάσταση.
Ο Ορθόδοξος θεανθρωποκεντρικός υπαρξισμός των Πατέρων της Ανατολής, εκφραστής της υπέρτατης αισιοδοξίας διατείνεται διά του στόματος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Ώσπερ γαρ Χριστός απέθανε και ανέστη ούτω και πάντες οι κατά Χριστόν ζήσαντες». Όπως ακριβώς ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε έτσι και αυτοί όλοι που έζησαν κατά Χριστόν. Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός ο σταυρός με την έννοια των θλίψεων, των ασθενειών, των πειρασμών υποχωρεί. Είναι ακριβώς με αυτό το σκεπτικό που οι θεοφόροι πατέρες, όπως λέχθηκε και προηγουμένως, αποφαίνονται: «Πάσης θλίψεως τέλος εστίν η χαρά και παντός κόπου η ανάπαυσις και πάσης ατιμίας η δόξα». Έτσι, λοιπόν, και εμείς αισιόδοξα και σωστά αντιμετωπίζοντας την όλη κατάσταση να περιμένουμε και το τέλος της. Χριστός Ανέστη!
