Ἀρχιμ. Παύλου Ἐγγλεζάκη
Στό διάλογο πηγαίνουμε ὄχι γιά νά ποῦμε ἤ νά διδάξουμε κάτι: αὐτό θά ἦταν μονόλογος ἤ θά καταντοῦσε διάλογος κωφῶν. Πηγαίνουμε γιά νά συναντήσουμε κάποιον ἄλλο, πού τόν δεχόμαστε ὅπως εἶναι, θέλουμε νά τόν γνωρίσουμε καλύτερα, νά τόν ἀκούσουμε, νά μάθουμε γι’ αὐτόν. Καί βέβαια νά τοῦ συστηθοῦμε, νά τοῦ ποῦμε γιά μᾶς, γιά τή ζωή μας, τίς πεποιθήσεις μας, τούς φόβους μας, τίς ἐλπίδες μας. Στό διάλογο πηγαίνουμε μέ φιλική διάθεση, γιά νά κάνουμε φίλους. Ἡ στάση αὐτή τῆς δεκτικότητας καί τοῦ ἀνοίγματος εἶναι ὄχι μόνο ἡ ὀρθή χριστιανική στάση, πού ὑπαγορεύεται ἀπό τή μεγάλη ἐντολή τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν καί ἡ στάση τοῦ πολιτισμένου ἀνθρώπου πού ἔχει ὑπερβεῖ τίς καχυποψίες, τίς φοβίες καί τή στατικότητα τοῦ ἀπαίδευτου καί φανατικοῦ.
Ἡ σύγχρονη τεχνολογία καί ἡ νέα ἐπιστήμη ἔχουν κάνει τόν πλανήτη μας πολύ μικρό, πρός τό παρόν μᾶς δίνεται μόνο μία Γῆ γιά νά ζήσουμε, καί θά πρέπει κάποτε νά θελήσουμε νά καταλάβουμε πώς τά πράγματα πού μᾶς ἑνώνουν μέ τόν πλησίον μας, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός (ὁ Κινέζος, ὁ Ἐσκιμῶος, ἤ συμπατριώτης μας τῆς ἄλλης ἰδεολογίας ἤ κόμματος ἤ πίστεως), εἶναι πιό πολλά ἀπό αὐτά πού μᾶς χωρίζουν.
Ὁ ἀληθινός χριστιανός, ὄντας ὁ ἴδιος κατά τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου του οἰκουμενικός καί παγκόσμιος ἄνθρωπος, προσπαθεῖ ὅσο μπορεῖ νά βοηθήσει τήν ἀμοιβαία γνωριμία καί συνύπαρξη τῶν ἀνθρώπων, χωρίς καθόλου νά «κάνει ὑποχωρήσεις» ἤ νά ἀρνεῖται ἤ νά ἀποκρύβει τήν Ἀλήθεια τήν ὁποία πιστεύει καί πρός τήν ὁποία βαδίζει. Ὁ πιστός δέν ξεχνᾶ ὅτι τό ἕνα καί μοναδικό «οὐ ἐστί χρεία» εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί αὐτήν ζητᾶ πρώτον.
Ὁ χριστιανός προσερχόμενος γιά νά δώσει λόγο «περί τῆς ἐν αὐτοῦ ἐλπίδος» προσέρχεται μέ συντριβή, γνωρίζοντας ὅτι ὁ Χριστός δέν τοῦ ἀνήκει, ἀλλά αὐτός ἀνήκει στό Χριστό. Τήν Ἀλήθεια δέν τήν κατέχει, ἀλλά αὐτός κατέχεται ἀπό Ἐκείνη.
