Παύλου Μουκταρούδη, Θεολόγου
Τό θαῦμα τῆς μεταστροφῆς.
Ὅταν ἀγνοοῦσε τόν Χριστό καί μετέβαινε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα στή Δαμασκό γιά νά συλλάβει καί φυλακίσει τούς Χριστιανούς, ἔγινε τό μεγάλο θαῦμα: “Συνελήφθη” ἀπ’ Αὐτόν πού πήγαινε νά “συλλάβει” γιά νά “μεταστοιχειωθεῖ” (= νά μεταβληθεῖ) σέ κάτι ἄλλο ἀπ’ αὐτό πού ἦταν, σέ “ἕναν ἄλλο Χριστό”.
Τοῦ ἀποκαλύφθηκε ὁ Χριστός μέ Φῶς, πού, σύμφωνα μέ τό βιβλίο τῶν Πράξεων, ἦταν “ὑπέρ τήν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου”, τόν “περι- ήστραψε”, ἔπεσε κάτω καί ἄκουσε φωνή νά τοῦ λέγει: “Σαούλ Σαούλ, τί με διώκεις;” (Πράξ. θ΄ 3-5). Οἱ φυσικοί ὀφθαλμοί Του, μή μπορώντας νά βαστάσουν τή θεία αὐτή καί ἀπόρρητη ἔλλαμψη τοῦ ὑπερφυοῦς Φωτός, τυφλώθηκαν. Ἦταν Φῶς ἐνυπόστατο, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος. Καί ὁ Παῦλος “εἶδε, νοερῶς, Θεοῦ συγκατάβασιν καί ἐξεπλάγη”. Εἶδε τό “ἀπό αἰῶνος ἀπόκρυφον Μυστήριον»: Τόν ἀπερίγραπτο Θεό νά “λαμβάνει δούλου μορφήν”, νά γίνεται Σεσαρκωμένος, Ἐσταυρωμένος, νά ἐνταφιάζεται καί νά ἀνίσταται καί νά νικᾶ “θανάτῳ” τόν θάνατον. Ἦταν “φανέρωσις ἀνεπινόητος”. Ἀργότερα θά γράψει σέ ὅσους θά ἀμφισβητοῦν τό ἀποστολικό του ἀξίωμα: “οὐχί τόν Κύριον Ἰησοῦν ἐγώ ἑώρακα;”.
Εἶδε πῶς ἡ πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύσις ἁγιάζεται, λαμπρύνεται, σώζεται, ἑνοῦται μέ τόν ἴδιο τόν Θεό καί ἀνυψοῦται “ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας καί δυνάμεως καί κυριό- τητος” (Ἐφ. 1,21). Γνώρισε τήν Ἀλήθεια, ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει καί ὄχι ὁ Μωσαϊκός Ὁ «ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος» κατά τόν Ἀπ. Παῦλο τοῦ Παύλου Μουκταρούδη, Θεολόγου 5 Νόμος, στόν ὁποῖο ἦταν προσκολλημένος. Καί ἀμέσως ἄλλαξε πεποίθηση. “Ὤ ἔκπληξις τῆς ἀμέτρου Χάριτος τοῦ Θεοῦ! Τόν εἰς ᾅδην πεσόντα ἐγείρει ἐν δόξῃ” (ἀββᾶς Ἰσαάκ).
Μετά ἀπό δεκατέσσερα χρόνια, ὅταν θά τόν δυσφημοῦν καί θά διαλαλοῦν οἱ ψευδαπό- στολοι, ὅτι δέν εἶναι γνήσιος ἀπόστολος καί θά κατασκανδαλίζουν τούς πιστούς, πού Αὐτός θά ἀγωνίζεται νά σώσει, γιά νά ὑπερασπισθεῖ τό εὐαγγελικό καί σωτήριο κήρυγμά του, θά γράψει στούς Κορινθίους γι’ αὐτό τό ὅραμα: ὅτι “ἡρπάγη μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα πού εἶναι ἀπρόσιτα στά σωματικά αἰσθητήρια τοῦ ἀνθρώπου”.
Σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Πατέρες αὐτή ἡ “ἁρπαγή” εἶναι βίωμα πνευματικό, ἐσωτερι- κή ἐμπειρία, κατά τήν ὁποία ὁ νοῦς ἐξέρχε- ται ἀπό ὅλα τά αἰσθητά καί τά γήϊνα καί ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό τοῦ “πάσχοντος” τή θεία ἁρπαγή καί βρίσκεται “ἐν τῷ Θεῷ”. Γι’ αὐτό δέν γνωρίζει ἄν εἶναι “ἐν σώματι” ἤ “ἐκτός τοῦ σώματος”. Ἦταν “μιά θεία ἐνέργεια”, “θεία μέθεξις”. Ὁ Παῦλος ἑνωνόταν μέ τόν Χριστό “ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ”. Καί “ἔπασχε τήν θέωσιν”.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀφαίρεσε ἀπό τόν Παῦλο τό κάλυμμα τῶν παθῶν, γι’ αὐτό καί εἶδε τά ἀθέατα καί ἄκουσε τά ἄρρητα. Ὅλος ὁ Παῦλος, ἑπομένως καί οἱ αἰσθήσεις του, μεταμορφώθηκαν. Ἔγιναν “ἐν Χριστῷ” καί “ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι”, ὅπως στό Θαβώρ τῶν τριῶν Μαθητῶν. Μπορεῖ νά τυφλώθηκαν οἱ φυσικοί του ὀφθαλμοί, ἀλλά ἄνοιξαν οἱ ὀφθαλμοί τῆς ψυχῆς μέ τούς ὁποίους “ὁρᾶται” ἡ θεία δόξα. Ὁ Παῦλος τήν εἶδε νά καλύπτει τήν “σύμπασαν κτίσιν”. Ὄχι μόνο “ἐν ὑψίστοις”, ἀλλά καί “ἔνδον τοῦ Σπηλαίου” τῆς Βηθλεέμ καί στόν Σταυρό, ὅπου δέν ἔπαυε νά εἶναι ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης καί στά καταχθόνια ὅπου ὁ ἅδης ἔγινε οὐρανός.
Παρόλο τό ὑπερφυές γεγονός ὁ Παῦλος πρέπει νά διέλθει καί διά τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ ὁ ἐκπρόσωπός της, ὁ Ἀνανίας, τόν βαπτίζει καί “ἐνδύεται τόν Χριστόν”.
Μετά τή μεταστροφή.
Ὁ Παῦλος γίνεται “Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ” καί ἀρχίζει τόν ἀγώνα τῆς ἀναπλάσεώς του εἰς “καινόν ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ”. Τόν “ἐν σαρκί” Σαῦλον τόν νεκρώνει, τόν διαλύει. Ποθεῖ “ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας καί διανοίας” τόν Χριστό καί τόν Σταυρό Του. Οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες, οἱ διωγμοί, τά ναυάγια, οἱ δαρμοί, οἱ ραβδισμοί, οἱ λιθοβολισμοί τά δεσμά του, εἶναι τά καλύτερα κοσμήματα τῆς ψυχῆς του. “Μεταξύ τῆς ἁρπαγῆς του στόν τρίτο οὐρανό καί τῶν ἁλύσεών του, ἐγώ προτιμῶ τάς ἁλύσεις του” (Χρυσ.). Ἡ ἀγάπη του στόν Χριστό τόν διακατέχει. Εἶναι ἕνας θεῖος ἔρωτας πού συνεχῶς αὐξάνει καί “ἐπε- κτείνεται ἔμπροσθεν”, στόν Χριστό καί ἔχει τήν πεποίθηση ὅτι σ’ ὁλόκληρη τήν κτίση δέν θά βρεθεῖ ὁτιδήποτε νά τόν χωρίσει ἀπ’ αὐτή τήν πύρινη ἀγάπη. “Οὔτε θάνατος οὔτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι οὔτε δυνάμεις, οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε … οὔτε ... δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ” (Ρωμ. 8, 35-39). Τοῦ ἀρκεῖ νά εἶναι μέ τόν Χριστό, νά Τόν ἀγαπᾶ τήν πρώτη ἀγάπη κι ἄς πεθαίνει καθημερινά μέ μαρτυρικό θάνατο. Ἡ ἀγάπη νικᾶ τόν θάνατο.
Αὐτό εἶναι βίωση τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία διέρχεται ἀπό καθημερινό σταυρό. Ὅπως καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε “ἐκ νεκρῶν”. Ἡ σωτηρία πού κηρύττει στόν κόσμο εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου στό “μετά τοῦ Χριστοῦ εἶναι”, ὅπως καί ὁ θάνατος εἶναι τό “ἄνευ Χριστοῦ ζῆν”. Μόνο ὁ Χριστός θε- ράπευσε τά “ἐκ τῆς παρακοῆς” πάθη μας μέ τήν ὑπακοή Του μέχρι θανάτου Σταυροῦ. Ὁ Παῦλος “συσταυροῦται” μέ τόν Χριστό καί δέν ζεῖ πλέον “ἐν σαρκί”, ἀλλά “ζεῖ ἐν αὐτῷ ὁ Χριστός”. Ἔτσι ἐνσαρκώνει τόν “ἐν Χριστῷ ἄνθρωπον”, τόν τεθεωμένον, γιατί “ζεῖ ἐν Χριστῷ” “ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ”, ζεῖ τή ζωή τοῦ “μέλλοντος αἰῶνος”. Ὁ Ἀπ. Παῦλος μᾶς ἔδειξε τήν ὁδό, γιά νά πραγματοποιήσουμε στόν ἑαυτό μας τόν “ἐν Χριστῷ ἄνθρωπον”, “τῇ θεουργῷ παλάμῃ τῆς θείας Χάριτος”.
