Νικολάου Λεβέντη
Το μήνυμα του Αναστημένου Κυρίου δεν γνωρίζει σύνορα, διότι εκφέρεται σε μια κοινή γλώσσα, της αγάπης. Μια γλώσσα που δεν απαιτεί διανοητική επεξεργασία, αφού μιλάει απευθείας στην ψυχή. Η βάπτισή μας πραγματοποιείται μέσα στο νερό της σταυρούμενης και αναστάσιμης αγάπης. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει θέση στη θρησκευτική μας παράδοση, ώστε να μην νοθευτεί με εξωγενή αντιαγαπητικά στοιχεία, αφού σταυρούμενη και αναστάσιμη αγάπη σημαίνει μετάνοια και συγχώρεση. Αν η μετάνοια αποδεικνύει το ανθρώπινο του πιστού, η συγχώρεση τον ανάγει σε υπεράνθρωπο, όχι όπως τον θέλει η νιτσεϊκή λογική, αλλά όπως επιδιώκει να τον διαμορφώσει η κατά Χριστόν τελείωσή του.
Μετάνοια και συγχώρεση, ενέργειες αφορώσες το πνεύμα, μιας και τα ανθρώπινα, που δεν υπάρχουν μεταθάνατον, είναι ματαιότητα. Μέσω των δύο αυτών καταστάσεων θα βιωθεί η αναστάσιμη αλήθεια της αγάπης. Μια αλήθεια που βοηθά την υπέρβαση του εγωισμού και σε καλεί να την υιοθετήσεις ως τρόπο ζωής και σκέψης, με άλλα λόγια ως ήθος. Αυτή την αναστάσιμη ζωοπάροχο αλήθεια ζει κανείς μόνο εντός της Εκκλησίας, όπου η ποιητική υμνολογία και η αίσθηση του ιερού συνεπαίρνουν και προσκαλούν άπαντες στη μετοχή των ακτίστων θείων ενεργειών.
Το παράδειγμα του Χριστού υποδεικνύει την αγαπητική συμβίωση ως τον ιδανικό τρόπο κοινωνικής ζωής, ως οδό που οδηγεί στη λύτρωση. Μετάνοια, ταπεινότητα, αγάπη και συγχώρεση συγκροτούν την ταυτότητα του ορθοδόξως Ορθοδόξου. Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να τονίζουν τη σημασία της υπέρτατης θυσίας της Σταύρωσης, κατά την οποία ο Ένας θυσιάζεται για τα λάθη των πολλών. Και αυτή η θυσία σημαίνει ζωή∙ ζωή αγαπητική, ζωή καινή και αναστάσιμη, ζωή μετάνοιας και συγχώρεσης.
Ο Χριστός ανασταίνεται για κάθε άνθρωπο, όχι για συγκεκριμένα πρόσωπα ή ομάδες. Ο Χριστός ανασταίνεται και μαζί του όλη η κτίση. Γόνιμη, λοιπόν, η πίστη στον Αναστάντα Κύριο, αφού αυτή ως φαινόμενο και ως εμπειρία υπερβαίνει τα στενά όρια του καθημερινού βίου δίνοντας μίαν άλλη χροιά στο τρόπο θέασης της πραγματικότητας, αντιμετωπίζοντας την κοινωνία ως Εκκλησία. Ας μην λησμονούμε, όμως, ότι η πίστη έγκειται στη γνωσιακή, αισθητική και ηθική ευχέρεια κάθε ανθρώπου, ώστε η ζωή που του εδόθη να αξίζει και να μην είναι ένας βίος χαμένος, μια ζωή πλεονεξίας, μια βιωτή έρμαιο δεισιδαιμονικών αντιλήψεων, ανηθικότητας, μανιώδους ικανοποίησης ζώωδων πόθων ή άλλων παθών που φθείρουν σώμα, ψυχή και νου. Κι αυτή η νοηματοδότηση επιτυγχάνεται μέσω της πίστης στο Θεό.
Συνάγεται, λοιπόν, ακόπως το συμπέρασμα ότι η Ανάστασή Του είναι δείγμα ανιδιοτελούς αγάπης προς την ανθρωπότητα, η οποία πλέον απελευθερώνεται από τα σκοτεινά δεσμά του θανάτου. Η Ανάσταση του Κυρίου μας συνιστά ένα καθημερινό βίωμα, και όχι μια εορταστική συνήθεια. Η εφαρμογή της κατακτηθείσας εσωτερικής ειρήνης, μέσω της πίστης, ως ήθους βοηθά τον άνθρωπο να βιώνει καθημερινά την Ανάσταση της αγάπης, της αλήθειας, της ταπεινότητας και της συχώρεσης. Ο Ιησούς Χριστός είναι ένας Θεός ήθους, αφού με την εν ζωήι στάση Του αναδεικνύει την σημασία του να ζεις για τον συνάνθρωπο.
