Γιώργου Κυπριανού
Είναι γεγονός ότι όσα ζούμε ως πρόσωπα και ως ανθρωπότητα την τελευταία περίοδο είναι πρωτόγνωρα και περίεργα. Δεν είναι υπερβολή ότι μέσα μας έχουν ενσυνείδητα ή ασυνείδητα περάσει και εμφωλεύσει φόβος και αγωνία. Για το πριν, το τώρα και το μετά. Μέσα σε όλες τις καταστάσεις και τον οδοστρωτήρα των επιπτώσεων των αυστηρών «καταναγκαστικών» μέτρων προφύλαξης η Εκκλησία μας δεν έμεινε έξω. Βιώνει μια πέρα κάθε φαντασίας δοκιμασία λίγο πριν τον εορτασμό των Παθών και της Ανάστασης. Ναοί έρημοι από πιστούς, ιερές ακολουθίες με άδεια στασίδια και αναλόγια.
Ιεραρχία και ιερείς βρίσκονται αντιμέτωποι με μια άνευ προηγουμένου ποιμαντική πρόκληση. Η διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού και το ποιμαντικό αντίκρισμα των ακολουθιών και των μυστηριακών τελετών. Άλλοι αντιδραστικοί, άλλοι συγκαταβατικοί, γενικά όλοι όμως συμμορφωμένοι με τα νέα δεδομένα. Και μεις ως πιστοί ζούμε με ένα άλλο τρόπο πλέον την Εκκλησία, έχει αλλάξει η θεώρηση της ομαδικής προσευχής, της συνεύρεσης επί το αυτό, της συμμετοχής στη Θεία Ευχαριστία, η στάση και συμπεριφορά μας απέναντι στη λατρεία και στο βίωμα της εκκλησιαστικής ζωής. Λες και η κρίση αυτή ζυγίζει του καθενός την εσωτερικότητα και το βίωμα της πίστης. Πόσο νοσταλγούμε τη λατρεία του Θεού, πόσο αντέχουμε τη λατρεία Του στο σπίτι μας, πόση ενέργεια προσευχής έχουμε καλλιεργήσει και αποθηκεύσει μέχρι σήμερα για μέρες σαν κι αυτές;
Από την άλλη, παρατηρούμε πολλή εκκλησιαστική κινητικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι που αν εφαρμοζόταν και προβαλλόταν τόσο μαζικά παλαιότερα θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων εκ των έξω και εκ των έσω, ενώ σήμερα καθίσταται ανάγκη και τυγχάνει ελεύθερης αποδοχής. Η ζωντανές μεταδόσεις των σαρακοστιανών και κυριακάτικων ακολουθιών από πάρα πολλές ενορίες είναι γεγονός και μάλιστα με τον πιο απλό και εύκολο τρόπο. Η έντονη παρουσία τους ανάμεσα στις άλλοτε κοσμικού και ευτελούς περιεχομένου αναρτήσεις παρηγορεί αλλά και προβληματίζει. Τουλάχιστον αν δεν έχει καθαρά εκκλησιοποιηθεί τουλάχιστον έχει εξευμενιστεί και αυτό το είδος της επικοινωνίας. Ας είναι για καλό μας.
Βρισκόμενοι, λοιπόν, ενώπιον μιας τέτοιας παγκόσμιας πρόκλησης και πανανθρώπινης αγωνίας οφείλουμε να σκεφτούμε καθαρά και ήρεμα. Να δούμε τα θετικά και τα αρνητικά, καθώς και να προετοιμαζόμαστε δια παν ενδεχόμενο. Να αναλογιστούμε όλους όσοι δίνουν μάχη με τη ζωή τους και μάχες για τις ζωές άλλων. Να προσευχηθούμε για μας και για όλους. Ιδιαιτέρα για τους επαγγελματίες υγείας, τους σύγχρονους ήρωες που αντί όπλο κρατάν αναπνευστήρες και αντί συνθήματα προβάλλουν τη εκκωφαντική τους σιωπή. Να θεωρήσουμε την κατάσταση ωσάν ένα κόσκινο συνειδήσεων, αξιών, ανθρωπιάς, αγάπης και εκτίμησης. Να επαναπροσδιορίσουμε ξανά την ιεραρχία τους και τις προτεραιότητές τους στο νέο τρόπο ζωής που θα βγει ασθμαίνοντας από την εποχή του κορωνοϊού. Να δούμε τη ζωή πλέον με άλλα μάτια και να δώσουμε άλλον νόημα στην ύπαρξή μας, πιο ουσιαστικό και πιο αληθινό.
