Γέροντα Τρύφωνα του Βάσον
Ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να δεσμευτούν επειδή η δέσμευση μπορεί να φέρει το αίσθημα της απώλειας. Φοβούνται ότι ο άλλος μπορεί να τους εγκαταλείψει ή να πεθάνει, κι έτσι παραμένουν επιφυλακτικοί μπροστά σε κάποια σχέση. Μερικοί, από τον φόβο της απόρριψης, φορούν μάσκα αδιαφορίας και στερούν έτσι την ευτυχία από τον εαυτό τους. Και τότε είναι πραγματικά χαμένοι, αφού χάνουν μέσα από τα χέρια τους την ευτυχία που πηγάζει από τη δέσμευση σε μια σχέση.
Όταν αρνείσαι να γίνεις ευάλωτος μέσ’ από τη δέσμευσή σου σε κάποια σχέση, στερείς κάτι θεμελιωδώς ανθρώπινο από τον εαυτό σου. Όταν φοβάσαι την απώλεια, θα δυσκολευτείς να ζήσεις με θάρρος, επειδή μόνον αν έχεις θάρρος μπορείς να μετέχεις πλήρως στη ζωή και να είσαι αληθινός άνθρωπος.
Το πένθος για την απώλεια μιας σχέσης, είτε αυτή διακόπηκε είτε την κατέλυσε ο θάνατος, είναι εξίσου σημαντικό για την ωρίμανση της καρδιάς όσο και το να συντηρήσουμε μια μακροχρόνια σχέση, διότι, όταν πενθούμε, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μένει συνδεδεμένος με τους άλλους, παραμένουμε ανοιχτοί ενώπιον του Θεού για ότι Εκείνος μας επιφυλάσσει.
Πενθώντας, θα θεραπευθείς από την απώλεια και, εν συνεχεία, θα παραμένεις ανοιχτός σε σχέσεις που μπορούν να γεμίσουν και να ολοκληρώσουν τη ζωή σου. Πολλοί άνθρωποι δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να πενθήσει και συνεπώς στερούνται εκείνων των σχέσεων που θα τους οδηγούσαν στην πνευματική ωρίμανση. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να πενθήσει για κάποια απώλεια γίνεσαι δυνατότερος, αφού το πένθος είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις δεξιότητες της ζωής. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η καρδιά θεραπεύεται από την απώλεια, αγαπά και πάλι και γίνεται σοφότερη.
Αν, από τον φόβο της απώλειας, αρνηθούμε να αγαπήσουμε τους άλλους, παραμένουμε αποκλεισμένοι και από τον Θεόν. «Ο μη αγαπών τον αδελφόν μένει εν τω θανάτω»(Α΄ Ιω. 3,14).
