Επισκόπου Αμαθούντος Νικολάου
Έχει γραφτεί πάνω στον τάφο του γνωστού λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη, κατά τη δική του επιθυμία: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμε τίποτα, είμαι λέφτερος!». Χρησιμοποιώντας τη λογική του φιλοσοφικού αυτού συλλογισμού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εάν αποϊεροποιήσουμε τον άνθρωπο και διαγράψουμε τη θεϊκή καταγωγή του, αλλά και την αντίληψη και διδασκαλία της Εκκλησίας μας που μιλάει γι’ αυτόν, τον σκοπό και τον προορισμό του, τότε είμαστε ελεύθεροι ακόμη και είναι φυσικό, θα έλεγε κανείς, να προσεγγίσουμε τον άνθρωπο ως μια βιολογική μονάδα που η παρουσία του στον κόσμο διαγράφεται και περιγράφεται μόνο ως συμπλήρωση ενός βιολογικού κύκλου με όλα όσα συναποτελούν αυτόν.
Επειδή, όμως, ο άνθρωπος έχει αυτή τη θεία καταγωγή και τον ιερό σκοπό της ζωής του, τότε οποιαδήποτε θέματα αναφέρονται σε αυτόν και έχουν σχέση είτε με τον ίδιο τον εαυτό του ή έχουν προεκτάσεις στο οικογενειακό ή ακόμη το γενικότερο κοινωνικό του περιβάλλον και γίγνεσθαι, όπως θέματα που συμπυκνώνονται και περιλαμβάνονται στον όρο βιοηθική ή αγωγή και παιδεία του ανθρώπου, πρέπει να τα βλέπουμε μέσα από το πρίσμα της ιερότητας και της προοπτικής του αγιασμού και της θέωσής του, ακόμη και το σώμα του που κατά τον Απόστολο είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.
Να δούμε τον άνθρωπο ως μια ψυχοσωματική οντότητα και ενότητα και τα θέματα που τον απασχολούν με την αρμόζουσα ευαισθησία και σεβασμό μακριά μεν από υπερβολές, υπερευαισθησίες, εμμονές και προκαταλήψεις αλλά και προσεγγίσεις που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τιμή υπό το πρόσχημα της προόδου και της παρεξηγημένης πολλές φορές ελευθερίας.
Σίγουρα δεν μπορούν να περιφρονηθούν οι αντιδράσεις και διαφορετικές τοποθετήσεις των οργανωμένων γονέων και άλλων κοινωνικών φορέων. Πρέπει να δούμε το θέμα με γνώμονα το πραγματικό συμφέρον και την ωφέλεια των παιδιών μας, για τα οποία όλοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, εκκλησία και κοινωνία γενικά έχουμε μεγάλη ευθύνη.
Πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από κινδύνους που θα συναντήσουν στην πορεία της ζωής τους, αλλά και πρέπει ταυτόχρονα να τα εφοδιάσουμε με τα πνευματικά αντισώματα και την ορθή κρίση μπροστά σε διλήμματα και επιλογές. Γιατί δεν θα παραμείνουν για μια ζωή μέσα σε ένα πνευματικό θερμοκήπιο, αλλά κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ζωής και της κοινωνίας, που δυστυχώς δεν την ρυθμίζουμε όπως εμείς θέλουμε και πιστεύουμε. Όλα αυτά βέβαια πρέπει να γίνονται με διάκριση και σοβαρότητα χωρίς να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε ενέργειες που δεν ανταποκρίνονται στο ψυχικό τους κόσμο και την ηλικιακή τους δεκτικότητα και μπορεί να τραυματίσουν την αθώα νεανική τους ψυχή. Για να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, θα πρέπει να έχουμε την ίδια ευαισθησία και προσοχή μπροστά στο γεγονός ότι εν γνώσει μας και με την ανοχή μας τα παιδιά μας καθημερινά είναι εκτεθειμένα μπροστά σε ποικίλους πειρασμούς που πηγάζουν από τις οθόνες του πολύμορφου θηρίου του διαδικτύου.
Η Εκκλησία καλείται όπως και σε κάθε εποχή, να μπολιάσει την κοινωνία μας, να δώσει απαντήσεις και προτάσεις στα ποικίλα προβλήματα και δυσκολίες της ζωής μέσα από το Άγιο Ευαγγέλιο αλλά και τη δισχιλιετή εμπειρία, παράδοση και ζωής της.
