Ηλία Λιαμή
Η ποιότητα μας ως ανθρώπων αποκαλύπτεται όταν υφιστάμεθα το σφάλμα του διπλανού μας. Και μάλιστα, σφάλμα για το οποίον αυτός, ο διπλανός μας, έχει την αποκλειστική και αναμφισβήτητη ευθύνη.
Ενώ, λοιπόν, φαινομενικά, σε μία τέτοια περίπτωση, πρωταγωνιστής είναι αυτός που έσφαλε, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτός που υφίσταται το σφάλμα και κρίνει.
Ο ανασφαλής και ενοχικός για τα δικά του λάθη είναι βέβαιο πως θα παρουσιαστεί ως άτεγκτος κριτής. Εάν μάλιστα διαθέτει αυξημένη ευφυΐα και ικανό λέγειν, η κριτική του μπορεί να οδηγήσει τον κρινόμενο σε εξουθένωση, ακόμη και σε διάλυση.
Αντίθετα, άνθρωπος που έχει επίγνωση των ατελειών του και γνωρίζει ότι η όποια ποιότητά του είναι σχετική και εύθραυστη, εμφανίζεται ως πηγή επιείκειας και ενθάρρυνσης, σαν κρασί και λάδι στην πληγή του τραυματισμένου στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
