Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου
Η ομορφιά είναι το πιο εύθραυστο πράγμα. Κι ωστόσο, η ομορφιά είναι που απομένει, όταν περάσει το αίμα, ο ιδρώτας, ο μόχθος, ο στεναγμός των ανθρώπων. Η ομορφιά είναι ένα αδιάκοπο τρόπαιο, που ακυρώνει το θάνατο. Ίσως ολόκληρη η ανθρώπινη φαντασία να μην έχει άλλο σκοπό παρά ένα τραγούδι, ένα στοχασμό, ένα σπασμένο κιονόκρανο, μια σπαραγμένη Αφροδίτη από τους Σόλους με το στέρεο στήθος γυμνό στον άνεμο. Ίσως αυτή η Αφροδίτη, ίσως ο μελαγχολικός όσιος, το αντίζυγό της, που διαιωνίζει την ταπεινοσύνη του σ’ ένα σταυροθόλιο, να είναι η μόνη δικαιοσύνη.
