Γιώργου Κυπριανοῦ
Ποτέ ἀπό τό Ἅγιο Ὄρος δέν ἐπιστρέφεις ὁ ἴδιος. Ὅλα ἐξωτερικά εἶναι φαινομενικά τά ἴδια. Ἡ ἴδια διαδρομή ἔστω ἀντίστροφη, στά ἴδια καράβια, οἱ ἴδιες εἰκόνες, τό ἴδιο μετέωρο αἴσθημα, ἡ ἴδια μυστική φυγή. Μέσα σου ὅμως εἶσαι διαφορετικός, σχεδόν ἄλλος. Πόσοι καί πόσοι ἔγιναν ἀγνώριστοι μέ μία μόνο ἐπίσκεψη ἀκόμα καί στούς οἰκείους τους. Τό Ὄρος θές δέν θές σέ μεταμορφώνει. Εἴτε τό συνειδητοποιεῖς τή στιγμή πού τελεῖται εἴτε στήν πάροδο τοῦ χρόνου.
Οἱ χαραγματιές ἀπό ὅσα εἶδες, ἄκουσες, ἔνιωσες, ἀκούμπησες καί ψηλάφησες θά λειτουργοῦν μέσα σου θεραπευτικά. Στό καράβι τό βλέμμα σου σιωπηλό καί πάλι θά ἀγναντεύει τίς κορυφές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, αὐτή τή φορά μέ περισυλλογή καί πολλή μά πάρα πολλή εὐχαριστία. Γιά τό ὅτι ἦρθες. Γιά τό ὅτι ἐπιστρέφεις. Γιά ὅ,τι ἀξιώθηκες ὄντας ἀνάξιος νά ζήσεις. Δόξα στόν Θεό. Δόξα στόν Ἄθωνα. Δόξα στήν Παναγια. Δόξα στούς ταπεινούς ἅγιους γεροντάδες τοῦ Ὄρους πού μένουν καί ἐπιμένουν νά μᾶς σώσουν.
