Γιώργου Κυπριανού
Σε μεγάλη αμηχανία με έφερε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Ήταν ένας φίλος μου πονεμένος, χρόνια καθηλωμένος, δεκαετίες απομονωμένος λόγω τετραπληγίας. Ήθελε απλά να «κοινωνήσει» πνευματικά και φιλικά με κάποιον, μια και η επιδείνωση της ασθένειάς του και ο αποκλεισμός των επισκέψεων λόγω πανδημίας τον έχουν ζορίσει πολύ. Αρχίσαμε να μιλάμε όπως πάντα. Αυτός με δυσκολία και γω με όση συμπάθεια μπορούσα. Άθελα μου, η κουβέντα γύρισε στο θέμα της πανδημίας και σε πρόσφατους θανάτους νέων ανθρώπων.
Οπόταν ξαφνικά, με διακόπτει για να μου πει ότι δεν θέλει πλέον να ακούει αρνητικά και με παρακάλεσε να γυρίσουμε την κουβέντα μόνο σε θετικά και πιο ευδιάθετα θέματα. Με έπιασε εξ απροόπτου. Τότε ακριβώς συνειδητοποίησα, πόσο μεγάλη έλλειψη θετικού θεματολογίου είχα. Έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει απεγνωσμένα θέματα κατάλληλα για να του αλλάξουν τη διάθεση. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Από τη μια η επικαιρότητα δεν με βοηθούσε καθόλου. Από την άλλη, η προσωπική και κοινωνική μου ζωή δεν είχαν τόσο ενθαρρυντικά και ευδιάθετα θέματα για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που έψαχνε επειγόντως σανίδα θετικής ενέργειας και ψυχικής ανάτασης.
Αποκαλύφθηκε μπροστά μου δυστυχώς η γύμνια μιας υπολανθάνουσας μίζερης ζωής, που μπορεί φαινομενικά να διατηρεί την σωματική της υγεία αλλά ψυχικά να είναι ανάπηρη από χαρά και ελπίδα. Και είναι αλήθεια, ότι το μεγάλο ζητούμενο σήμερα της ανθρωπότητας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι η «χαρά», η ουσιαστική, εσωτερική και ζωογόνος «χαρά». Αυτό έχει ανάγκη ο κόσμος, αυτή είναι η δίψα και ο στόχος τελικά του κάθε ανθρώπου. Να βρεί την χαρά στη ζωή, να βρει την χαρά της ζωής για να μπορέσει να σβήνει λίγο λίγο την κάψα και το πύρωμα του πόνου, της δυστυχίας, των δυσκολιών, των αναπάντεχων τραγικών, της μοναξιάς και της αποτυχίας. Και ο φίλος μου, αυτό αναζητούσε και έπρεπε εγώ να ήμουν έτοιμος να του τη μεταδώσω. Προσπάθησα και πιστεύω έδωσα όσο περισσότερο απόθεμα είχα. Κι όμως, δεν ήταν αρκετό.
Κάποτε σε μια άλλη συζήτηση που είχαμε, πάλι με αφορμή ένα άλλο τηλεφώνημα «κοινωνικής ανάγκης», μου εκμυστηρεύτηκε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία με έλεγξε ακόμη περισσότερο. Μου είπε, ότι ο κόσμος λανθασμένα πιστεύει πως το πιο δυνατό παυσίπονο είναι η μορφίνη. Το πιο δυνατό παυσίπονο είναι η ανθρώπινη παρουσία. Η κουβέντα με ένα φίλο, η απλή παρουσία κάποιου αγαπημένου προσώπου, ο καλός ο λόγος, μπορεί να διώξουν μακρυά, όπως μου είπε, ακόμα και τον πιο επίπονο πόνο. Και ασφαλώς μιλούσε από εμπειρία.
Το μεγάλο ζητούμενο, λοιπόν, πέρα από όλα τα αναγκαία υλικά και εξωτερικά, πέρα ακόμα και από αυτή την υγεία, είναι η χαρά της παρουσίας του άλλου ανθρώπου. Πρέπει πάση θυσία ο κόσμος να ξαναβρεί τη χαρά. Την χαρά που έχει χαθεί μέσα στα τόσα αναπάντεχα και τραγικά της ζωής. Πρώτα σκάβοντας βαθιά μέσα μας και έπειτα κοιτάζοντας με φιλανθρωπία τον κόσμο γύρω μας. Και αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο. Αρχίζοντας από μένα. Για να είμαι έτοιμος στο επόμενο τηλεφώνημα. Για να είμαστε έτοιμοι στην επόμενη «επείγουσα» κλήση αναζήτησης χαράς.
