π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Η πορεία της ζωής μας έχει πολλές διακυμάνσεις. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν ν’ ανατραπούν τα δεδομένα μας και να έχουμε άλλη πορεία. Αυτό δεν σημαίνει πάντα αρνητική εξέλιξη. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου, ξαφνικά ή σταδιακά, άλλαξαν οι αντιλήψεις μας για τη ζωή, για τον εαυτό μας, την πίστη μας, τη σχέση μας με το Θεό.
Η παιδική μας καθοδήγηση, από γονείς ή δασκάλους με την ευρύτερη έννοια, δεν μας αποκάλυψε σε όλους τους τομείς την ορθότητα. Τα “πρέπει” και τα “θρησκευτικά καθήκοντα”, στένεψαν τα όρια και καταπίεσαν την προσωπικότητα, αν και βοήθησαν στο να συγκρατηθούμε από τις υπερβολές και τις άτσαλες συμπεριφορές.
Η γνώση της Ορθόδοξης παράδοσής μας, με την ευρύτητα του πνεύματος και την πρακτική ελευθερία, ασφαλώς διευρύνουν το πρόσωπο και αποκαλύπτουν νέες δυνατές ομορφιές της ζωής και πολλή χαρά.
Σε μια τέτοια αλλαγή στον τρόπο αντίληψης του Θεού, του εαυτού μας, της ζωής μας, ο άνθρωπος βρίσκεται σε νεαν πορεία. Όχι χωρίς προβληματισμό ούτε εύκολα. Γι’ αυτό απαραίτητη, σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, είναι η συμπόρευση με άνθρωπο που εμπιστευόμαστε τη γνώμη και το λόγο του, που στηρίζεται, φυσικά, στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας.
Προχωρώντας βαθύτερα στην ομορφιά της αποδοχής του εαυτού μας και των άλλων, στην αίσθηση του να αισθάνεσαι το Θεό φίλο κι όχι νομοθέτη με απάνθρωπες απαιτήσεις, θέλεις να σχετίζεσαι με το Θεό και τους ανθρώπους, να χαίρεσαι τη ζωή.
Όλ’ αυτά τα βιωματικά κατανοούνται εμπειρικά. Όπως ο φυλακισμένος χαίρεται όταν έλθει η αποφυλάκισή του, ο ασθενής όταν αποκτήσει την υγεία του, ο φτωχός όταν καλυτερέψουν τα οικονομικά του, έτσι χαίρεται κι αυτός που τα “πρέπει” της ζωής του τα μεταποίησε σε “θέλω”. Αν στην πρώτη περίπτωση η τήρησή τους του πρόσφερε ευχαρίστηση και ενδεχομένως αυτοδικαίωση, στη δεύτερη του χάρισε πληρότητα ζωής και καρδιακή χαρά.
Η αλλαγή αυτή είναι αλλαγή θεώρησης ζωής που με τίποτα δεν τον κάνει να θέλει να γυρίσει πίσω. Τώρα συγκρίνει το παρόν με το πριν κι ευχαριστεί το Θεό γι’ αυτή την όντως αποκάλυψη που του έδωσε ως δώρο.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας έδωσαν αγώνα για να διατηρήσουν την Ορθοδοξία, όχι ως εμμονή στο παρελθόν αλλά ως φανέρωση στον κόσμο του ορθού τρόπου ζωής που είναι ο τρόπος ζωής του Θεού. Η αίρεση, σ’ αντιδιαστολή με την Ορθοδοξία, είναι η λανθασμένη, διαστρεβλωμένη διδασκαλία για το Θεό. Αυτό, βέβαια, έχει ως αντίκτυπο το να ζει ο άνθρωπος αιρετικά, λανθασμένα, που φαίνεται στην αντίληψη για το Θεό, τον εαυτό του, τον κόσμο.
Δυστυχώς το “αιρετικό ήθος”, που στενεύει την αντίληψη της ζωής και κάνει το Θεό δυνάστη, δεν είναι ξένο στους ανθρώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας που κατηχήθηκαν με διδασκαλίες αιρετικές έχοντας κάλυμμα Ορθοδοξίας. Χρειάζεται κόπος και πόνος για να γνωρίσει κανείς και να ζήσει ως αληθινός Ορθόδοξος. Αξίζει, όμως, να κοπιάσει και να πονέσει για να φτάσει, ίσως μετά από χρόνια, να απολαύσει τη μεγάλη χαρά να είναι αληθινά Ορθόδοξος που να ζει την “ελευθερία των τέκνων του Θεού”.
