π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι εύκολο να κοιτάζεις τον κόσμο… Χρειάζεται να σταθείς λίγο μακρυά, όπως βλέπεις ένα ζωγραφικό πίνακα. Ούτε, όμως, πολύ μακρυά. Θα χάσεις τη σχέση, δεν θ’ ακούεις τα μηνύματα, τα λόγια τής σιωπής του.
Ο κόσμος χαρακτηρίζεται από θόρυβο, τρέξιμο, έγνοιες και προβλήματα όχι ασήμαντα. Δεν μπορείς να τα δεις όλα. Είναι αδύνατο να τα γνωρίσεις όλα. Μόνο τα υποψιάζεσαι, βλέποντάς τα στο μικρόκοσμό σου. Οι ειδήσεις των Μ. Μ. Ε., η είσοδος σου στο Internet και σε λίγο η κάλυψη των γεγονότων – όλων και χωρίς ανθρώπινα λάθη – από την Τεχνίτη Νοημοσύνη, σε οδηγούν στο καταθλιπτικό συμπέρασμα πως «η γη μας στάζει αίμα και δάκρυ».
Δεν ήταν πάντα έτσι; Ναι, αλλά δεν τα γνώριζε ο κόσμος. Ήξερε τα της γειτονιάς του και λίγο παραπέρα. Σιγά - σιγά ανοίχτηκαν οι ορίζοντες, είδε τον «κόσμο μια γειτονιά» και κατάλαβε ότι ο πόνος ξαπλώνεται «όπου γης».
Οι χριστιανοί – αυτοί που θέλουν να ζουν όπως ο Χριστός – ζουν μέσα σ’ αυτό τον κόσμο και μοιράζονται την πορεία του. Ξέρουν ότι υπάρχουν, πράγματι, τα πολλά και ποικίλα προβλήματά του. Όσοι, όμως, βιώνουν τη χάρη του Θεού, με την ταπεινή προσευχή, τη μετάνοια και την τήρηση των εντολών του Χριστού – κυρίως την αγάπη «όλου του κόσμου» - δεν τους καταβάλλει η απόγνωση, δεν νιώθουν να τους καταπλακώνει η καρδιακή μαυρίλα.
Η αίσθηση της ελπίδας και της βεβαιότητας ότι τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας δεν τον έχει ο διάβολος, ο πόνος και τα όποια αρνητικά, αλλά ο Χριστός που νίκησε το θάνατο, δεν είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι εμπειρία της παρουσίας Του που φέρνει ειρήνη και χαρά.
Τα προβλήματα του κόσμου δεν είναι, στο βάθος, τα πραγματικά του προβλήματά, αλλά οι χωρίς ελπίδα χριστιανοί, οι χωρίς πίστη πιστοί, οι χωρίς Θεό «άνθρωποι της Εκκλησίας». Αλήθεια, δεν είναι πια τα αυτονόητα αυτονόητα. Ο Χριστός μίλησε για την κατάντια που μπορεί να έχει το άλας όταν «μωρανθεί», χάσει τις ιδιότητές του, γιατί το άλας έχει δύο ιδιότητες, να διατηρεί το φαγητό από τη σήψη και να το νοστιμίζει. Την παρομοίωση την είπε για όσους έχουν το όνομά Του αλλά δεν ζουν όπως Εκείνος. Τότε, ποια ελπίδα θα έχει ο κόσμος όταν αυτοί που τον διατηρούν και που τον κάνουν ωραίο με την παρουσία τους, δεν έχουν τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο;
Φυσικά και ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου και κανένας άνθρωπος, που ζητά τη σωτηρία του ως αμαρτωλός, δεν μπορεί να σώσει τους άλλους. Η ειλικρίνεια, όμως, η μετάνοια και ο αγώνας για να ζήσεις τη ζωή Του, σε καθιστά «σημείο της παρουσίας Του» σ’ ένα κόσμο που πονεί και αναζητά, εν γνώσει ή εν αγνοία του, την όντως Ζωή που έχει Αλήθεια.
Τότε, η θέα του κόσμου κάπως αποστασιοποιημένα – για να τον δεις καλύτερα – θα σε κάνει να τον πλησιάσεις μ’ ευθύνη, με πόνο και αγάπη, που μεταποιείται σε προσευχή και καρδιακό δόσιμο στον όποιο πλησίον σου. Και μέσω του στον Κύριο και Θεό σου, απλά και ανεπαίσθητα.
