π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, πνευματικής φύσεως, που φαίνεται πως έχουν πόθο μεγάλο ν’ ακολουθήσουν «την οδόν του Κυρίου». Δείχνουν, δηλαδή, τέτοιο ζήλο που θα νόμιζες ότι είναι αποφασισμένοι ν’ αλλάξουν ζωή και ν’ αγωνιστούν δυναμικά. Θυμίζει αυτό τον άρχοντα που περιγράφει το Ευαγγέλιο (Μαρκ. 18, 18-23), ο οποίος ρωτά το Χριστό «τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;». Μια ερώτηση που δείχνει πως του έλειπε η όντως ζωή και την αναζητούσε. Στο ερώτημά του, ο Χριστός τον παραπέμπει στις δέκα εντολές του Μωσαϊκού νόμου, τις οποίες ο πλούσιος αυτός άνθρωπος ομολογεί πως τις τηρούσε από τα νιάτα του. Τηρούσε τις εντολές αλλά πληρότητα ζωής δεν είχε. Κάτι του έλειπε, το αναζητούσε, βρίσκει την ευκαιρία να μάθει πώς θα το βρει, αλλά στην πρόσκληση του Κυρίου πως «ένα ακόμα σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς…. Κι ακολούθησέ με», στεναχωρήθηκε κι αρνήθηκε.
Είναι εκπληκτικό το να βρίσκουμε αυτό που μας λείπει, να μας δίνεται η απάντηση στα υπαρξιακά, ουσιαστικά μας ερωτήματα κι εμείς να γυρίζουμε την πλάτη και να συνεχίζουμε την προηγούμενη ζωή, ανυποψίαστοι, ενδεχομένως, τι χάσαμε.
Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει ν’ αλλάξουμε πορεία ζωής, να μετανοήσουμε και ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό στην καθημερινότητά μας αν δεν το θέλουμε. Κι αν το θέλουμε καρδιακά, με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα, είναι αδύνατον ο Θεός μας, που πρώτος μας αγάπησε, μας νοιάζεται και θέλει να μας δώσει τον εαυτό του, να μην μας δείξει πώς θα πορευτούμε με βάση τα δικά μας δεδομένα και τις δικές μας δυνατότητες.
Στο ερώτημα «τι να κάνω για να σωθώ;» η απάντηση που θα δεχτώ από αυτόν που θα ρωτήσω, με πόθο και ειλικρίνεια, δίνεται από το άγιο Πνεύμα. Κι όπως ο άρχοντας του Ευαγγελίου ρώτησε τον Κύριο κι αυτός αρνήθηκε να εφαρμόσει την απάντησή του, έτσι κι όποιος ρωτά χωρίς διάθεση εφαρμογής της απάντησης, αρνείται το άγιο Πνεύμα.
Είναι ουσιαστικό θέμα η πνευματική μας πορεία και ζωή. Γιατί έχει προοπτικές αιωνιότητας. Τα χρόνια αυτά κάποια στιγμή θα γίνουν παρελθόν. Κι ό,τι ζήσαμε κι όπως ζήσαμε. Η αδυναμία μας για να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιο είναι δεδομένη. Το «ουδείς αναμάρτητος» είναι η αλήθεια που μας προσγειώνει στην πραγματικότητα του εαυτού μας.
Η ειλικρινής ομολογία: «δεν έκανα αυτό που ήθελα αλλά αυτό που μπορούσα» (Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος) δεν καταδικάζει κανένα. Η υποκρισία, όμως, πως τάχα θέλω αλλά δεν μπορώ να το κάνω, αυτοκαταδικάζει όποιον το ομολογεί. Κι αυτό φαίνεται από τις ερωτήσεις που κάνουμε στους πνευματικούς πατέρες και διδασκάλους. Αφού κάθε ερώτηση γίνεται και μια κρίση.
Αν στον πληθωρισμό του πνευματικού λόγου χρειάζεται άσκηση για να αφομοιώνεται και να καρποφορεί, γίνεται κατανοητό πως η αληθινή θέλησή μας για να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού φανερώνεται στην αναζήτηση - ερώτηση που η απάντηση, ως δείχτης νέας ζωής, θα ενεργοποιήσει τις δυνάμεις μας για να κάνουμε αυτό που μπορούμε, προκαλώντας τη Χάρη του Θεού να κάνει αυτό που δεν μπορούμε.
