π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας συναντούμε ονόματα με το χαρακτηριστικό «συνασκητού του οσίου…». Αυτό θα μπορούσα να σημειώσω και για τον αυτάδελφο του οσίου πατέρα μας Παναή του εκ Λύσης. Μαζί εκ νεότητας μέχρι τέλους, έζησαν κοινές εμπειρίες και αποκαλύψεις. Κοινές ακολουθίες, αγρυπνίες, αγώνες και κόπους, που απαιτεί η πνευματική ζωή.
Ο Γέρο – Βασίλης ήταν ο άνθρωπος, θα λέγαμε, της καταφατικής θεολογίας κι ο Γέρο- Παναής της αποφατικής θεολογίας. Οι όροι αυτοί, δηλώνουν, ο μεν πρώτος τη γνώση του Θεού μέσω της πράξης, της δραστηριότητας, της ενέργειας, ο δε δεύτερος γνώση Θεού μέσω της μυστικής ζωής, της θεωρίας, της προσευχής. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.
Ο Γέρο – Βασίλης ήταν υπεύθυνος για τις εξωτερικές δουλειές του μικρού τους “κοινοβίου” στον κόσμο. Είχε το ταμείο και κανόνιζε όλα όσα χρειάζονταν για τη λειτουργία του σπιτιού. Μαζί με την Τρυφωνού, την αδελφή τους που αφοσιώθηκε στην εξυπηρέτησή τους, ρύθμιζαν τα πρακτικά θέματα, ώστε ο Παναής να μένει απερίσπαστος στο διακόνημα του καντηλανάφτη στη Λύση και στην προσφυγιά μετά να συνεχίζει την κατήχηση και την παρηγοριά αλλά και την καθοδήγηση των πολλών ανθρώπων που τον επισκέπτονταν.
Βέβαια, αρκετές φορές ο Γέρο - Βασίλης συμμετείχε στην πνευματική συζήτηση που γινόταν στο μικρό χώρο του προσφυγικού σπιτιού τους, με αυτούς που τους επισκέπτονταν ζητώντας «ακούσαι λόγον Κυρίου». Οι παρεμβάσεις του ήταν πιο πολύ επιβεβαίωση των λεγομένων από τον Παναή με βάση την αγία Γραφή, που ήξερε πάρα πολύ καλά και σχεδόν όλη από στήθους. Σεβόταν το λόγο του Παναή, που ως μεγαλύτερος κατείχε τα πρεσβεία του “κοινοβίου”. Όμως κι ο Παναής δεν κάλυπτε ή υποτιμούσε το Βασίλη. Όταν μιλούσε ο ένας ο άλλος τον άκουγε με προσοχή, δίνοντάς μας, χωρίς να το γνωρίζουν, το μάθημα του σεβασμού του κάθε προσώπου αλλά και του ν’ ακούμε το λόγο που εκπορεύεται απ’ αυτόν που διδάσκει ως λόγο Θεού.
Θυμάμαι την ημέρα της κηδείας του Βασίλη στις 27 Αυγούστου 2003. Περίμεναν κάποιοι να ευωδιάσουν και να θαυματουργήσουν τα οστά του Παναή, τα οποία λίγες ώρες πριν βγάλαμε και τοποθετήσαμε σε κιβώτιο. Τίποτα όμως δεν έγινε! Και είπαμε: «σήμερα κηδεύουμε το Βασίλη. Είναι η μέρα του. Πώς είναι δυνατό να τον καλύψει ο Παναής, αφού μια ζωή τον σεβόταν;». Η ταφή του στον τάφο του Παναή έγινε με επιθυμία της Τρυφωνούς η οποία είπε, στην εισήγηση
μας να θαφτεί αλλού, ώστε να γίνει κάποια μέρα με τελετή κι όχι βιαστικά η ανακομιδή του Παναή, «μα πάντα ήταν μαζί, τώρα να τους χωρίσουμε;».
Μαζί στη ζωή αυτή, του πόνου και των δακρύων, μαζί και στην επουράνια, της χαράς και της αγαλλίασης. Μαζί οι «παππούδες», όπως τους λέγαμε, δέονται υπέρ όλου του κόσμου, όπως έκαναν κι εδώ.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την οσιακή κοίμηση του Παναή (1989) έφυγε κι ο Βασίλης σε ηλικία 97 ετών, αφήνοντας την Τρυφωνού, η οποία αναχώρησε κι αυτή ένα χρόνο μετά, στις 29 Μάϊου του 2004. Έτσι έκλεισε το μικρό “κοινόβιο” στον κόσμο, παραδίδοντάς μας τη βεβαιότητα ότι η αγιότητα είναι το ζητούμενο και το εφικτό, για να έχει η ζωή μας νόημα, πληρότητα, χαρά.
