π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Νομίζω δε χρειάζεται να αναφέρω τις επιπτώσεις που έφερε ο κορωνοϊός στην οικονομία, στην ψυχολογία των ανθρώπων, στην κοινωνική συνοχή, στην ιατρική και σε άλλους γνωστούς ή άγνωστους τομείς. Όλοι λίγο – πολύ τις βιώνουμε είτε θέλουμε είτε όχι.
Θα ’θελα να επισημάνω την κρίση που δημιουργήθηκε στους ανθρώπους της Εκκλησίας, η οποία, όσο προχωρεί η κρίση του κορωνοϊού φαίνεται να μεγαλώνει κι αυτή. Δεν είναι πρωτόγνωρο, αλλά είναι, όντως, φοβερό ν’ αμφισβητούνται τα κίνητρα βάσει των οποίων αποφασίζει για το θέμα η Σύνοδος των επισκόπων μιας τοπικής Εκκλησίας ή να στιγματίζονται όσες Σύνοδοι δεν εκδίδουν αποφάσεις βάση απόψεων που κάποιοι θεωρούν σωστές.
Κι ακόμα:
- Να αμφισβητούνται Επίσκοποι οι οποίοι εδώ και δεκαετίες κατηχούν το λαό με θεολογικό – ορθόδοξο λόγο
- Να δημιουργείται φανατισμός
- Να λογικοποιείται η πίστη με επιστημονικά κριτήρια, δηλαδή, να χρησιμοποιούνται επιχειρήματα της Επιστήμης για ν’ αποδείξουμε ότι σφάλλει θεολογικά ο άλλος
- Να χρησιμοποιούνται “τα λεξίδια ως ξιφίδια”, δηλαδή, ν’ απομονώνονται λέξεις ή φράσεις για να γίνονται “αποδείξεις” που θα μας “δίνουν το δικαίωμα” να κτυπήσουμε τον αντίπαλο
- Να μη συνεννοούνται άνθρωποι που εκκλησιάζονται, προσεύχονται και θέλουν να ζουν το Χριστό στην καρδιά τους.
Διερωτώμαι: τι έγιναν τα κηρύγματά μας τόσων χρόνων; Ποιαν κατήχηση, τελικά, προσφέραμε στο λαό, ώστε να παρουσιάζει αυτά τα φαινόμενα; Ποια μηνύματα δίνουμε ως Εκκλησία στους “εκτός”;
Βέβαια, η κρίση αυτή έχει και τα θετικά της: αναδεικνύεται το ορθόδοξο από το αιρετικό ήθος, το γνήσιο από το κίβδηλο, το γίνεσθαι από το φαίνεσθαι. Κάποια στιγμή θα περάσει η κρίση. Ο λαός του Θεού, έξω από το φανατισμό και τη στενοκεφαλιά που του σερβίρουν ως Ορθόδοξη διδασκαλία, πέρα από σκοπιμότητες και προβολές των υπευθύνων, θα ξεκαθαρίσει, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, την αλήθεια περί κορωνοϊού, εμβολίου, μασκών κλπ και θα καταλάβει ποιοι ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτόν με γνησιότητα και ποιοι χρησιμοποίησαν την κρίση προς ίδιον όφελος.
Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι όσοι διαβάσουν τους προβληματισμούς μου θα προβληματιστούν. Είναι τόση η σύγχυση των ημερών, στον εκκλησιαστικό κυρίως χώρο, που είμαι σίγουρος ότι θα πάνε και «εις ώτα μη ακουόντων».
Είναι καλό που μέσα από αυτή τη σύγχυση ακούγονται και οι συνετές φωνές, χωρίς φανατισμό, που έχουν θεολογικά κι όχι θρησκευτικά κριτήρια. Γιατί ενισχύουν και βοηθούν στο ξεκαθάρισμα όσων προβληματίζονται και δεν φανατίζονται, κι όσων θέλουν να έχουν υγιή σχέση με την Εκκλησία.
Όμως, χρειάζεται και η σιωπή που ενεργοποιεί την προσευχή, ώστε να επέμβει ο Κύριος της Ειρήνης και της Αλήθειας, για ν’ αποφευχθούν τα σχίσματα και να διατηρηθεί η ενότητα. Γιατί όλοι ανήκουμε στην ίδια Εκκλησία, έχουμε την ίδια πίστη, είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα. Δεν είναι κρίμα να πολεμούμε ο ένας τον άλλον;
