π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Όσοι διαβάζουν την Αγία Γραφή, ξέρουν ότι ο Χριστός μιλά ξεκάθαρα για τη Δευτέρα Παρουσία, για όσα θα προηγηθούν και για το πώς θα γίνει. Όπως και στις επιστολές οι Απόστολοι. Δεν αναφέρονται όμως συστηματικά, αλλά για ν’ απαντήσουν σε προβληματισμούς και άσκοπες συμπεριφορές, που πήγαζαν από μια αγωνία για την εγγύτητα του τέλους. Τόσο ο Χριστός όσο οι μαθητές Του, μιλούν για τη Β΄ παρουσία ως ευχάριστο αναμενόμενο γεγονός, αν και θα προηγηθούν δύσκολα γεγονότα, σύμφωνα με το παράδειγμα των πόνων της γέννας, που προηγούνται μιας μεγάλης χαράς.
Η παγκόσμια κρίση ένεκα κορωνοϊού, έφερε στην επιφάνεια το ερώτημα: «βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Β΄ Παρουσίας; Βαδίζουμε προς τα έσχατα των αιώνων;». Δεν είναι απλή και εύκολη η απάντηση. Ασφαλώς υπάρχουν πολλά «σημεία» που δείχνουν ότι «εγγύς το θέρος», όπως πόλεμοι, ασθένειες, ακαταστασίες, ψυχρότητα στην αγάπη, διαδεδομένη απιστία κ.ά. Όμως, κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι θα γίνει η Β΄ παρουσία στις μέρες μας.
Ο Κύριος μάς παρότρυνε να προσέχουμε από τους «Ψευδόχριστους » και τους «Ψευδοπροφήτες», που προσπαθούν να παραπλανήσουν «ει δυνατόν και τους εκλεκτούς». Είναι εύκολο, με τις σημερινές συνθήκες και τα μέσα, να παραπλανηθεί κάποιος, κυρίως όταν εμπιστεύεται ανθρώπους που δεν γνωρίζει από κοντά. Ο φόβος, που ο λόγος τους προκαλεί στις ψυχές των ανθρώπων, καταργεί την ελευθερία όπως και την ήρεμη γνώση της κατάστασης.
Η Εκκλησία του Χριστού, που καλλιεργεί το ήθος, τη σοβαρότητα και την ελευθερία, δεν τονίζει τα δυσάρεστα που θα προηγηθούν, αλλά το αποτέλεσμα. Τι σημασία μπορεί να έχει οτιδήποτε γίνει πριν, μπροστά στην έλευση «εν δόξη» του Νικητή του θανάτου, που θα φέρει την αφθαρτοποίηση του σύμπαντος κόσμου, την ανάσταση των νεκρών και την ατελεύτητη χαρά;
Ο φόβος, η αγωνία, η λύπη, η απόγνωση και η απελπισία, ως προερχόμενα από το πονηρό πνεύμα, δημιουργούν ταραχή και φυγαδεύουν την ειρήνη. Ο χριστιανός γνωρίζει ότι η πορεία του είναι γεμάτη δοκιμασίες και πειρασμούς μικρούς και μεγάλους. Άλλωστε, τα ζει! «Ουδείς ανήλθε εις τον ουρανό μετ’ ανέσεως», μας βεβαιώνουν οι άγιοι Πατέρες. Όμως, προσηλωμένος «εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ.12,2) στηρίζεται στη χάρη και στη βοήθειά Του και βαδίζει «την τεθλιμμένην του βίου οδόν» με χαρά και ελπίδα.
Ο πιστός που ενώνεται με το Χριστό με την προσευχή, τα μυστήρια και την τήρηση των εντολών Του, αποκτά τη δυναμική του Σταυρού και της Ανάστασής Του, όχι ψυχολογικά, αλλά υπαρκτά. Ζει τη χαρά και την ειρήνη ως δώρα, ως αποτέλεσμα της υπαρξιακής ένωσης μαζί Του, γι’ αυτό και τα ζει σταθερά.
Τι σημασία έχει αν θα γίνει ή όχι η Β΄ παρουσία στις μέρες μας, αφού ο θάνατος του καθενός μας, θα είναι το «τέλος της ιστορίας του»;
Το «έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκ.22,20) με το οποίο τελειώνει η Αγία Γραφή στο βιβλίο της Αποκαλύψεως του Ιωάννη, δεν θα πρέπει να είναι η προσμονή και η αναμονή για τον κάθε πιστό που πορεύεται προς την αιώνια μέρα του Κυρίου Του;
