Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη

Όταν ο Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης ήταν στην Νέα Σκήτη, το 1966, συνομιλούσε με μοναχό άλλης συνοδείας, στην οποία κοινωνούσαν κάθε δεκαπέντε μέρες και ήθελε να την εγκαταλείψει και να ακολουθήσει τον Γέροντα για να κοινωνά πιο συχνά. Τότε ο Παπα-Χαράλαμπος του είπε:

• Εγώ είμαι υπέρ της συχνής Θείας Κοινωνίας. Όμως αν είσαι στην υπακοήν και κοινωνάς κάθε δεκαπέντε, αν προσέχεις, τον κρατάς μέσα σου σφικτά τον Χριστόν, μέχρι να ξανακοινωνήσης. Αν πάλιν κοινωνάς τακτικά και δεν κάμνεις τα καθήκοντά σου, φεύγει αμέσως ο Χριστός και σε αφήνει χρεωμένον. Η καλογερική παιδί μου θέλει ακρίβειαν. Δεν είναι παίξε-γέλασε.

Θέλεις να σου πω κι άλλο; Εξομολογώ ένα άλλο καλογέρι, που είναι υπόδειγμα σε όλους. Αυτός μέσα του καίεται να κοινωνά καθημερινά.

Όταν ο παπάς λέει “μετά φόβου Θεού…” αυτός κάθεται σε μια γωνιά για να μην τον βλέπουν. Εκείνην την στιγμήν λέγει μέσα του:

• Εγώ Χριστέ μου, αν και αμαρτωλός και ανάξιος, όμως αν είχα ευλογία, θα κοινωνούσα.

Τον λούζουν κάτι καυτά δάκρυα και η καρδιά του γίνεται πυρ, σαν τον Κλεόπαν (τον Μαθητή του Χριστού, που μαζί με τον Ευαγγελιστή Λουκά πήγαιναν μετά την ανάσταση του Χριστού προς την Εμμαούς και τους φανερώθηκε ο Χριστός).

Το καταλαβαίνεις αυτό; Για τον Χριστό καίεται μέσα του. Εσύ όταν κοινωνάς έχεις έτσι έρωτα στον Χριστόν; Άντε παιδί μου ειρήνευε. Κάμνε σωστά τα καλογερικά σου και ο Θεός δεν είναι άδικος. Εκείνο που δεν παίρνεις κάθε μέρα, χάριν της υπακοής, ο Θεός θα σου το δώσει μαζεμένο.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη “Ιερομόναχος Χαράλαμπος Διονυσιάτης, Ο διδάσκαλος της νοεράς προσευχής”.