Από τον Ευεργετινό
Ένας νέος υποτακτικός, βλέποντας τον Γέροντά του να απομακρύνεται συχνά στην πιο βαθιά έρημο, τον ρωτούσε με απορία:
– Γιατί, Αββά, αποφεύγεις τους ανθρώπους; Δε θα έχεις τάχα πιο αξία, όταν, μένοντας κοντά στον κόσμο και αντικρίζοντας το κακό και την αμαρτία, τ’ αποστρέφεσαι;
– Άκουσε, παιδί μου, του εξήγησε ο αγαθός Γέροντας: Ώσπου να φθάσει ο άνθρωπος στα μέτρα του Μωυσή, να γίνει θεόπτης, δεν έχει όφελος από τη συναναστροφή του με τον κόσμο. Εγώ ο δυστυχής απόγονος του Αδάμ παθαίνω συχνά ό,τι έπαθε ο πατέρας μου. Μόλις αντικρίσω της παρακοής μου τον καρπό, αμέσως τον επιθυμώ, τον δοκιμάζω και πεθαίνω. Στην έρημο δε βρίσκονται εύκολα τα υλικά που τροφοδοτούν τα πάθη, γι’ αυτό είναι πιο πιθανό να νεκρωθούν.
