Προσευχή Εὐχαριστίας
Φώτη Κόντογλου
Σέ εὐχαριστῶ, Κύριε πολυέλεε, σέ ὑμνῶ, σέ δοξάζω, γιατί μ’ ἔπλασες ἀπό τό τίποτα. Ἀλλά δέν μ’ ἔπλασες μοναχά μία φορά, ἀλλά καί κάθε μέρα μέ πλάθεις ἀπό τό τίποτα, ἐπειδή καί κάθε μέρα μέ βγάζεις ἀπό τόν ἴσκιο τοῦ θανάτου πού ξαναπέφτω. Μέσα στόν ἀκαταμέτρητο τόν κόσμο, μέσα στή μερμηγκιά τῶν ἀνθρώπων, εἶμαι ἕνα τίποτα. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τίποτα.
Καί μολαταῦτα τόν κάθε ἄνθρωπο τόν θυμᾶσαι καί τόν βρίσκεις καί τόν τραβᾶς πρός ἐσένα, καί τόν ζωοποιεῖς ἀπό πεθαμένον, καί τόν ξαναπλάθει τό πατρικό χέρι σου, σάν νά εἶναι ὁ καθένας μας μονάχα αὐτός στόν κόσμο. Ἡ κραταιά δύναμή σου βαστᾶ ὅλη τήν κτίση κι ὅλες τίς ψυχές σάν νἆναι μία καί μονάχη. Καί τίς κάνεις νά νοιώσουνε τήν ἀθανασία σάν νἆναι μία καί μονάχη ἡ καθεμιά καί σέ νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, πού δέν κουράζεται νά συχωρᾶ καί νά ξαναπλάθει τόν ἑαυτό μας, πού πεθαίνει κάθε ὥρα ἀπό τήν ἁμαρτία.
