Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Θά σᾶς διηγηθῶ ἕνα περιστατικό πού ἔγινε στή Λεμεσό. Ἔχω μάρτυρές μου τήν κατά κόσμον ἀδελφή μου καί τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, γιά τό ὁποῖο θά σᾶς μιλήσω. Τό παιδί αὐτό ἦταν συγγενής μου.
Πρίν μερικά χρόνια ἦταν περίπου 28 χρονῶν καί ἔπαθε σηψαιμία. Τό μετέφεραν σέ μία ἰδιωτική κλινική στή μονάδα ἐντατικῆς θεραπείας καί οἱ γιατροί εἶχαν πεῖ ὅτι δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτε καί ὅτι τό παιδί θά πέθαινε. Ἤθελαν νά τό στείλουν στό Γενικό Νοσοκομεῖο τῆς Λεμεσοῦ, γιά νά πεθάνει ἐκεῖ καί ἦταν σχεδόν βέβαιο ὅτι θά πέθαινε καθοδόν, ἀφοῦ μόλις ἐπιχειροῦσαν νά τόν ἀποσυνδέσουν ἀπό τά μηχανήματα τῆς ἐντατικῆς φαινόταν ὅτι θά πέθαινε.
Ἦταν ἡ νύχτα τῆς γιορτῆς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου. Ἐγώ θά πήγαινα στόν ἱερό ναό τοῦ Ἁγίου Παϊσίου καί Ἀρσενίου στή Λεμεσό γιά τήν ἀγρυπνία. Μέ πῆραν τηλέφωνο καί μοῦ τό εἶπαν. Φοροῦσα τό ράσο μου καί τό σχῆμα μου καί ἤμουν ἕτοιμος νά πάω στήν Ἐκκλησία γιά νά μήν περιμένει ὁ κόσμος. Μέ πῆρε ἡ ἀδελφή μου τηλέφωνο. Ἄκουσα κλάματα. Κατάφεραν καί τόν ἀποσύνδεσαν, ὅμως ἦταν θέμα λεπτῶν νά πεθάνει. Ἄκουγα νά κλαίει ἡ μητέρα του καί οἱ ἄνθρωποι γύρω του καί ἄκουγα τή σειρήνα τοῦ ἀσθενοφόρου, τό ὁποῖο μοῦ εἶπαν ὅτι μόλις θά τόν μετέφερε στό Νοσοκομεῖο.
Συγκινήθηκα καί λυπήθηκα τόσο πολύ καί ὅπως εἶχα τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Παϊσίου στό κελί μου, πῆγα τοῦ ἄναψα ἕνα κερί καί τοῦ εἶπα μέ ὅλη μου τήν ψυχή: «Σέ παρακαλῶ Γέροντά μου, πήγαινε καί θεράπευσε αὐτό τό παιδί. Ὅπως ἐσύ ἄναβες τά κεράκια γιά τούς ἀνθρώπους, σοῦ ἀνάβω κι ἐγώ αὐτό τό κερί καί πήγαινε καί θεράπευσε αὐτό τό παιδί καί νά τό βοηθήσεις». Ἔπειτα πῆγα στήν Ἐκκλησία.
Φτάνοντας ἐκεῖ εἶπα σέ κάποιον τοῦ ναοῦ νά μοῦ δώσει δυό λαμπάδες. Ἄναψα μία στόν ἅγιο Παΐσιο καί μία στόν ἅγιο Ἀρσένιο καί παρακάλεσα ξανά τόν ἅγιο Παΐσιο νά βοηθήσει αὐτό τό παιδί. Ἄρχισε ἡ ἀγρυπνία καί προσευχόμουν συνεχῶς νά βοηθήσει τόν νέο αὐτό ὁ Θεός. Μετά ἀπό λίγες μέρες ὅταν εἶδα ἕναν ἐντατικολόγο γνωστό μου καί τόν ρώτησα τί γίνεται μέ τό παιδί, αὐτός μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι μία χαρά, βγῆκε ἀπό τήν ἐντατική καί παρ α δ έ χ θ η κ ε καί ὁ ἴδιος ὅτι τό παιδί θά πέθαινε. Καί ὁ ἴδιος ὁ γιατρός ἔκπληκτος διερωτόταν τί ἔγινε καί τό ἑπόμενο πρωί τόν ἔβγαλαν ἀπό τήν ἐντατική!
Αὐτά καί πολλά ἄλλα θαύματα ἔκανε ὁ Γέροντας. Γι’αὐτό νά ἐπικαλεῖσθε τόν Γέροντα Παΐσιο ὅπως καί ὅλους τούς Ἁγίους καί βέβαια ὄχι νά λέμε μόνο ὅτι τόν γνωρίσαμε, ἀλλά καί νά τόν μιμηθοῦμε καί νά μοιάσουμε ἔστω καί λίγο στήν ἁγία ζωή του, νά μιμηθοῦμε τή μεγάλη ταπείνωση πού εἶχε καί τή μεγάλη ἀγάπη του γιά τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι εὐαρέστησε στόν Θεό!
