Ἀπό τό Γεροντικό
Ρώτησαν τόν Ἀββᾶ Ἀγάθωνα οἱ ἀδελφοί λέγοντας:
- Πές μας, Γέροντα, ποιά ἀρετή ζητάει τόν πιό πολύ κόπο;
Τούς ἀπάντησε ὁ Γέροντας:
- Δέν ὑπάρχει ἄλλος κόπος πιό δύσκολος ἀπό τό νά προσεύχεσαι.
Ἀπόρησαν οἱ Ἀδελφοί:
- Δέν ὑπάρχει ἄλλος κόπος πιό δύσκολος ἀπό τό νά προσεύχεσαι; Μά δέν εἶναι ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό χαρά καί τέρψη καί ἀγαλλίαση καί ἀνάταση ψυχῆς καί εἰρήνη βαθιά καί ἀπόλαυση θεϊκή;
Τούς ἀπάντησε ὁ Γέροντας:
- Δίκαιο ἔχετε. Εἶναι ὅλα αὐτά καί ἄλλα ἀκόμα, καρποί στήν κίνηση πού κάνει ἡ φιλόθεη διάθεση τῆς ψυχῆς νά μιλάει στόν Θεό Πατέρα μέ ἀφοσίωση, μέ πίστη, μ’ ἐπιμονή, μέ καρτερία, μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη, μέ λατρευτικό καί δοξολογικό πνεῦμα.
- Τότε, γιατί ἡ προσευχή εἶναι ἡ πιό κοπιαστική, ἡ πιό ἐπίμοχθη ἀρετή;
Ρώτησαν αὐθόρμητα οἱ Ἀδελφοί.
- Διότι πάντοτε, κάθε φορά πού θέλει ὁ ἄνθρωπος νά προσευχηθεῖ, ἔρχεται ὁ μισόκαλος ἐχθρός καί τόν ἐμποδίζει. Διότι γνωρίζει ὅτι τίποτε ἄλλο δέν χαλᾶ τίς μηχανουργίες του, ὅσο ἡ προσευχή στό Θεό. Τίποτε δέν φοβᾶται πιό πολύ ὁ ἐχθρός αὐτός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν προσευχή τοῦ πιστοῦ. Αὐτή μέ τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ διώκει τούς δαίμονας. Γι’ αὐτό ἀπεγνωσμένα παλεύουν νά τόν διακόψουν ἀπό τήν προσευχή. Μέ λογισμούς, μέ σκεπτικισμό, μέ κόπους, μέ νυσταγμό, μέ ραθυμία, μέ καλές πράξεις, …μέ πλῆθος καθημερινά πρακτικά πράγματα… Ξέρουν καλά, ὅτι ἀπό πουθενά ἀλλοῦ δέν ἐμποδίζονται στά ὀλέθρια ἔργα τους, παρά ἀπό τήν προσευχή!
