Τα μέσα ενημέρωση και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μάς υποβάλλουν μιαν αγωνία για το αύριο, μια φοβία για τα ερχόμενα. Μπορεί και να ’ναι έτσι… Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ζούμε στις δυσκολίες και να επιβιώνουμε ως άνθρωποι και ως Χριστιανοί.
Κατ’ αρχήν είναι αναγκαίο να πω πως ο χριστιανός δεν ανήκει σε μια κάστα εκλεκτών, που διαφοροποιούν τον εαυτό τους από τους άλλους ως καλύτερο και εκλεκτότερο χωρίς προβλήματα και πόνο. Κι αυτοί, ζώντας μέσα στον κόσμο, επηρεάζονται από την κατάστασή και την πορεία του, δυσκολεύονται και αναστατώνονται, πειράζονται και ταλαιπωρούνται.
Όμως η σημαντική διαφορά γι’ αυτόν που πιστεύει και ζει το Θεό, από αυτόν που δεν πιστεύει, βρίσκεται βασικά στα εξής:
1.Ο πιστός ξέρει ότι «διά του σταυρού ήλθε χαρά εν όλω τω κόσμω», κι άρα οι όποιες δυσκολίες ετοιμάζουν κατ’ αναλογία και την εμπειρία της Ανάστασης, αν περνιούνται, βέβαια, με προσευχή και υπομονή. 2.Ξέρει ότι ο Χριστός, ως νικητής του θανάτου, μπορεί να νικήσει κάθε μορφή θανάτου και να χαρίσει σε όλους τη δική Του νίκη, αρκεί να το θέλουν και να το παλεύουν. 3.Ξέρει ότι οι κακοί άνθρωποι, ως όργανα του διαβόλου, αν και φαίνονται να έχουν δύναμη με το να καταπιέζουν, να αδικούν και να επιβάλλονται, στην πραγματικότητα είναι αδύνατοι. Γιατί η δύναμή τους μπορεί να καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος, όταν ο Χριστός θελήσει να απαλλάξει από το δοκιμασία το πλάσμα του. 4.Ξέρει ακόμα ότι τη ζωή μας δεν την καθορίζει το μίσος του διαβόλου, αλλά η αγάπη του Θεού μας. Ούτε είμαστε έρμαιο της τύχης, αλλά μέσα στην πρόνοια του ουράνιου Πατέρα μας, που παιδαγωγεί και παρηγορεί, που ταλαιπωρεί και χαριτώνει.
Το τελευταίο βράδυ της επίγειας ζωής Του ο Κύριος προσευχόταν για τους δικούς Του όλων των εποχών, ζητώντας από τον Πατέρα Του, μεταξύ των άλλων, όχι να τους φύγει από τον κόσμο, αλλά να τους προστατέψει από τον πονηρό. Ο ίδιος άλλωστε αντιμετώπισε κατά πρόσωπο την κακία των φθονερών ανθρώπων, απάντησε στο μίσος με αγάπη και νίκησε τέλεια το θάνατο, με όποια μορφή και να παρουσιάζεται.
Οι χριστιανοί που έχουμε το όνομά Του, καλούμαστε να έχουμε και τη ζωή Του. Άλλωστε, μας είπε ότι θα έχουμε θλίψεις, πόνο, δοκιμασίες. Κάποτε τόσο επώδυνες που βιώνουμε μορφή του ΄Αδη. Η υπομονή, η προσευχή και η εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού μας είναι τα μέσα με τα οποία θα διέλθομε την «δια πυρός και ύδατος» περίοδο και θα βγούμε «εις αναψυχήν».
Η ζωή αυτή, ας μη λησμονούμε, θα περάσει και για μας κάποια μέρα και δεν θα μας συνοδέψει ο πόνος, η κακία, η αδικία, η θλίψη της. Μόνο ό,τι ετοίμασε μια ζωντανή και ουσιαστική σχέση με το Χριστό, θα συνοδεύσει την πορεία που θα μας οδηγήσει στην αιώνια συνάντηση μαζί Του. Για να ’ναι η χαρά μας πεπληρωμένη και αιώνια.
