Μάριου Μιχαηλίδη
Υπάρχουν πρόσωπα που με το λόγο, και κυρίως με τη ζωή τους, καθόρισαν την πορεία χιλιάδων ανθρώπων. Τέτοιος ήταν και ο Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης, θεολόγος – καθηγητής.
Το βιβλίο, αν και γραμμένο από το γιο του ως κατάθεση ψυχής πιο πολύ παρά ως βιογραφία, στην πραγματικότητα υπερβαίνει το οικογενειακό και γίνεται κοινό, εκκλησιαστικό, γιατί ο αείμνηστος Μιχαηλίδης, για όσους τον γνώρισαν, ήταν ο θεολόγος της αυταπάρνησης, της θυσίας, της προσφοράς. Ιδεολόγος, πιστός στο Χριστό και στην πατρίδα του, διωκόμενος για τα πιστεύω του, γίνεται σημείο που αποκαλύπτει τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις γι’ αυτά τα "πιστεύω".
Έζησε κι εργάστηκε στη Λεμεσό μέχρι το 1978. Το 1968 χάνει τη σύζυγό του Ειρηνούλα στη γέννα της. Με τα δυο του παιδιά, τον Ανδρέα και το Μάριο, αναγκάζεται να ζήσει στην Αθήνα μέχρι την κοίμησή του το 2015.
Στην Αθήνα συνεχίζει τη διδασκαλία του σε σχολείο, ως καθηγητής, τα κηρύγματα – ομιλίες όπου τον προσκαλούν ως ιεραπόστολος, όπως και τη συγγραφή των βιβλίων του ως δεινός συγγραφέας.
Μέσα από το βιβλίο γνωρίζεται και συνεχίζει να δείχνει το «ετέρως ζην», τι σημαίνει, δηλαδή, να εγκαταλείπεις τη ζωή σου και των άλλων στο Θεό – Πατέρα.
