Σταύρου Φωτίου
Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας θάνατος πού δέχθηκε νά τόν ὑποστεῖ γιατί ὑπῆρξε πολιτικός ἐπαναστάτης ἤ κοινωνικός ἀναμορφωτής. Ὁ Χριστός δέχθηκε ἑκούσια νά πεθάνει πάνω στό σταυρό, γιατί ὡς Θεός πού θέλει νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίσει καί τόν μέγιστο ἐχθρό τοῦ ἀνθρώπου, τόν θάνατο. Μέ τόν θάνατο καί τήν ἀνάστασή του ὁ Χριστός νικᾶ τόν θάνατο καί ἀπελευθερώνει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν κυριαρχία του.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι στήν παρούσα ζωή ἡ ἀγάπη εἶναι συνώνυμη τῆς θυσίας, γι᾽ αὐτό καί εἶναι σταυρωμένη. Γιά νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νά ἀγαπήσει πρέπει νά σταυρώσει τά πάθη του, νά νικήσει τή φιλαυτία. Ἡ πορεία πρός τήν ἀνάσταση διέρχεται διά τοῦ σταυροῦ, τόν ὁποῖο ὁ πιστός, ὅταν συναντήσει, δέν πρέπει νά φοβηθεῖ, γιατί γνωρίζει ὅτι ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάσταση.
Ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ δέν τόν παρουσιάζει πάνω στό σταυρό σέ ἄθλια σωματική κατάσταση - ὅπως κάνει ἡ δυτική ἀπεικόνιση - ἀλλά τόν παρουσιάζει ὡς τό βασιλέα τῆς δόξας, ἐκεῖνον πού νικᾶ τή φθορά καί τόν θάνατο.
