Γιώργου Κυπριανοῦ
Ἄν ὑπάρχει κάτι πού χαρακτηρίζει τόν Θεό αὐτό εἶναι ἡ ἀγάπη. Καί ὄχι μόνο ἀγάπη ἀλλά ἔρωτας δυνατός, δημιουργικός, ἐκστατικός. Θεῖος. Ὁ Θεός κατέρχεται «ἐρωτευμένος» πρός τόν ἄνθρωπο καί θυσιάζεται ἀπροϋπόθετα καί ἐλεύθερα γι’ αὐτόν. Ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σχέση ἐρωτευμένων, μιά τραυματισμένη ἐρωτική σχέση, στήν ὁποία ὁ ἕνας ἀπιστεῖ καί ἀποτυγχάνει, ἐνῷ ὁ ἄλλος, ὁ Ἄλλος, ὑπερβαίνει τά δικά καί δίκια του, κατέρχεται μέ πόθο, δάκρυα νοσταλγίας καί συγχώρεσης, γιά νά σηκώσει τόν ἄνθρωπό του ξανά στά χέρια καί στήν καρδιά του μέ φιλί ἐγκάρδιο καί ἀγκαλιά ζεστή.
Κι ἄν αὐτή εἶναι ἡ παρακαταθήκη τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο τῆς φθορᾶς, τῆς ψευτιᾶς, τῆς ψύχρας καί τῆς τυπολατρείας, τότε κάθε ζωή ἀνέραστη, αὐτάρεσκη καί ὑποδουλωμένη καί καθοδηγημένη στήν τήρηση κανόνων καί ἐντολῶν εἶναι ἀποτυχημένη. Εἶναι ἐπιστροφή καί ἐμμονή στή ζωή τῶν φαρισαίων μέ τήν πιό ἐπικίνδυνη προοπτική καί ροπή ἀντίθεη.
Εἶναι διαπιστωμένο πολλάκις, ὅτι στήν Ἐκκλησία ξεχάσαμε νά ἀγαποῦμε, ξεχάσαμε νά ἐρωτευόμαστε καί νά ἀπολαμβάνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί ὅλοι μαζί τόν Ἄλλο, τόν Ἕνα, τόν ἐρωτευμένο μαζί μας Θεό. Γεμίσαμε ὡς ἄλλοι ἑβραῖοι ἀπό ἐντολές καί κανόνες, ἀπό τύπους καί προϋποθέσεις, κάναμε τόν γάμο συμβίωση καί ἀσκητική ἐγκράτειας, κάναμε τόν ἐκκλησιασμό προσωπική ὑπόθεση αὐτοθέωσης, κάναμε τίς σχέσεις ἐπιφυλακτικές, μικρές καί ἐπιφανειακές, βάλαμε στίς ἐκκλησιές προϋποθέσεις, στερήσαμε ἀπό τή λατρεία τήν ἀμεσότητα, «πήραμε τή ζωή μας λάθος»...
Κάθε ἐκκλησιασμός χωρίς πάθος κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, κάθε φιλία χωρίς δόσιμο καί πόνο, κάθε προσευχή χωρίς δάκρυ, κάθε μέρα χωρίς ἀγάπη ἔμπρακτη σέ στενούς καί μακρινούς, κάθε γάμος χωρίς ἔρωτα ἀπενοχοποιημένο καί ἀπολαυστική ἕνωση ψυχοσωματική, κάθε θάνατος καί ἀπώλεια χωρίς κραυγή, κάθε δυσκολία καί δοκιμασία χωρίς κλονισμό καί ἔνταση, κάθε σχέση ἀνέραστη, τυπική καί ἀπαθής εἶναι σημεῖα ζωῆς νεκρῆς, ἄχρηστης καί ἄ-Χριστης, μυρίζουν πτωμαΐλα καί μπόχα πνευματική, ἀνυπόφορη καί ἀπωθητική.
Ὁ Θεός εἶναι καί παραμένει ἔρωτας. Καί ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀνταποκρίνονται σέ Αὐτόν καί στόν πλησίον. Ἀπαιτεῖται τόλμη πολλή καί ὑπέρβαση προσωπική γιά νά καταστεῖ ξανά ἡ Ἐκκλησία τόπος ἀναπνοῆς, συνάντησης ἀγαπητικῆς, τόπος ψυχοσωματικοῦ πάθους καί ἔρωτα μεγάλου, ἀληθινοῦ, ἔρωτα θείου καί ἐκστατικοῦ. Ὑπάρχει χρόνος...
