π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Τό εὐαγγέλιο εἶναι ἡ χαρά πού ἔφερε ἡ ἀνάσταση. Εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Χριστός ὅτι τή χαρά πού σᾶς ἔφερα δέν πρόκειται κανείς νά σᾶς τήν πάρει. Ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη εἶναι ταυτόσημα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ὁ γέροντας Αἰμιλιανός λέει ὅτι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει χαρά, δέν ὑπάρχει ὁ Θεός. Στίς μέρες μας ὑπάρχει, δυστυχῶς, μιά παραχάραξη καί μιά παραμόρφωση τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος καί τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Καί πολλές φορές αὐτή παρουσιάζεται στό προφίλ ἑνός ἀνθρώπου μελαγχολικοῦ, μίζερου, ἐσωστρεφοῦς, πού δέν γελάει, πού δέν χαίρεται, πού τό σῶμα του ἔχει μιά ἀκινησία πτώματος, μέ μιά δυσαρμονία στίς κινήσεις του καί σέ ὅλη τήν ὕπαρξή του. Αὐτό δέν εἶναι χριστιανός. Αὐτό δέν ἔχει ἀναφορά στόν Χριστό.
Ὁ Θεός εἶναι χαρά, εἶναι εὐλογία, εἶναι ἄνοιγμα, εἶναι πλάτυνση τῆς ὕπαρξης, εἶναι ἄνοιξη. Ἀνοίγει ὁ ἄνθρωπος, ἔρχεται ἡ χαρά τοῦ Ἁγίου πνεύματος μέσα του. Τά βλέπει ὅλα λαμπρά καί χαριτωμένα. Καί ἄς εἶναι δύσκολα καί ἄς εἶναι προβληματικά καί ἄς εἶναι ταλαίπωρος. Ἀλλά χαίρεται πού Κάποιος τόν ἀγαπάει. Χαίρεται πού Κάποιος δέν τόν ἀφήνει νά πάει στό μηδέν. Χαίρεται τή χαρά τῆς ἀναστάσεως. Χωρίς νά εἶναι ὅλα καλά στή ζωή του. Αὐτή ἡ ταύτιση τοῦ χριστιανοῦ μέ τόν κακομοίρη, τοῦ μίζερου, πού ὅλα τά βλέπει ἁμαρτωλά, κακά καί ἄσχημα, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἄν δοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ θά ἀντικρίσουμε ἕναν ἄνθρωπο κυρτωμένο πού τό πρῶτο πρᾶγμα πού θά ἔρθει στό μυαλό μας εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ὑποφέρει. Κι ὄντως ὑπέφερε. Ἀλλά ἄν δοῦμε τό πρόσωπό του, θά δοῦμε τή χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔλαμπε, ἦταν χαρούμενος. Καί δέν ἦταν ὅτι δέν ὑπέφερε. Δέν ἦταν σέ μία νιρβάνα ἤ εἶχε ξεφύγει ἀπό τήν κοινή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Εἶχε τά καθημερινά βάσανα πού ἔχουν ὅλοι. Ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ σχέση μέ τόν Θεό τοῦ ἔφερνε χαρά. Αὐτός εἶναι ὁ χριστιανός.
Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες κατηγορίες ἀπέναντι στόν χριστιανισμό εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί ἔχουν χάσει τή χαρά. Γιά νά βροῦμε ὅμως τή χαρά τοῦ Κυρίου μας, πρέπει νά ξεπεράσουμε πρῶτα ψυχικές ἀγκυλώσεις καί καθηλώσεις, οἱ ὁποῖες νομίζουμε ὅτι εἶναι πνευματική ζωή, ἀλλά δέν εἶναι πνευματική ζωή αὐτό τό πρᾶγμα. Εἶναι ἀρρώστια, δέν εἶναι πνευματικότητα καί δέν ἔχουν σχέση μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀνεξαρτήτως ἄν ἐμεῖς τά βαφτίζουμε μέ πολύ ὡραῖα ὀνόματα. Αὐτά τά ἔχει πεῖ πολύ σωστά καί ὡραῖα ὅ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. Ὅτι τίς περισσότερες φορές βαπτίζουμε τίς κακίες μας μέ ἀρετές. Δηλαδή παρουσιάζουμε δικά μας πάθη καί ἀδυναμίες μέ τή μορφή ἀρετῶν. Μασκαρεύουμε τά πάθη μας. Μιλᾶμε γιά ταπείνωση, γιά ἐγκράτεια... Καί πολλές φορές εἶναι μιά μελαγχολία κι ἕνα τεράστιο ψυχολογικό μπέρδεμα.
