Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου
Κάποτε ἦταν ἕνα παιδί τό ὁποῖο εἶχε μία συγκεκριμένη σαρκική ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἦταν πολυχρόνια καί τόν βασάνιζε ἀρκετό καιρό. Δέν μποροῦσε νά ἀπαλλαγεῖ μέ τίποτε. Μόλις προσπαθοῦσε νά κάνει κάτι ἀμέσως ἐρχόταν ἡ πτώση καί ἡ ἱστορία αὐτή ἐπαναλαμβανόταν χρόνια ὁλόκληρα. Πῆγε σέ πολλούς πνευματικούς καί ὅλοι προσπαθοῦσαν νά τοῦ ποῦν ὅτι αὐτό δέν εἶναι σωστό καί ὁ καθένας μέ ἀξιέπαινο τρόπο προσπαθοῦσε νά τόν βοηθήσει. Ἡ ἁμαρτία ὅμως συνεχιζόταν.
Δέν εἶναι βέβαια μόνο τό γεγονός τῆς ἁμαρτίας, πού μέ τή μετάνοια καί τήν ταπείνωση φεύγει. Εἶναι τό ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι μία ἀρρώστια, πού τρώει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι καί σ’αὐτό τό παιδί. Πολλοί ἐπιστράτευαν διάφορα ἐπιχειρήματα ἀπό γιατρούς, ἀπό φιλοσόφους, ἀπό ψυχολόγους ἤ ψυχιάτρους ὅτι ἡ τάδε ἁμαρτία βλάπτει τόν ἄνθρωπο. Ὑπῆρχαν στήν ἐποχή μου καί ἴσως νά κυκλοφοροῦν ἀκόμα τέτοια βιβλία πού γράφουν ὅτι μία ἁμαρτία καί τό τάδε γεγονός τῆς συγκεκριμένης ἁμαρτίας βλάπτει τόν ἄνθρωπο καί παθαίνουν τά μάτια του, τό μυαλό του κ.λ.π. καί προσπαθοῦσαν νά κάνουν τόν κόσμο νά ἀποφύγει κάτι, ὄχι διότι ἦταν ἁμαρτία καί διέκοπτε τή σχέση του μέ τόν Χριστό, ἀλλά διότι θά ὑπῆρχαν συνέπειες στήν ὑγεία καί στή ζωή του.
Δέν ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία, γιατί θά ταράξει τό νευρικό μας σύστημα ἤ γιατί ἔτσι θά εἶναι ἐντάξει ἡ ὑγεία μας. Ὁ Θεός πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό αὐτά τά πράγματα δέν εἶναι αὐτός τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλά ὁ Δίας, καί ὁ Κρόνος καί ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὅταν θύμωναν ἔριχναν κεραυνούς καί ἔκαναν κακά στόν κόσμο. Ὁ ἀληθινός Θεός ἔχει ἄλλη διάσταση καί μία σοβαρότητα. Αὐτό τό παιδί λοιπόν διάβαζε τέτοια βιβλία ὅτι ὁ τάδε ψυχίατρος ἔλεγε πώς ἄν κάνεις αὐτή τή σαρκική ἁμαρτία θά πάθεις διάφορα κ.λπ.
Πῆγε σ’ ἕνα Γέροντα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ εἶπε τό πρόβλημά του, ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀποφύγει αὐτή τήν ἁμαρτία. Ὁ Γέροντας αὐτός μέσα στήν ἁπλότητά του, τοῦ εἶπε νά μήν ἁμαρτάνει, γιατί το σῶμα του εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά μέλη του εἶναι μέλη Χριστοῦ καί ὁ Ἀπ. Παῦλος λέει ὅτι τό σῶμα μας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά μέλη μας εἶναι μέλη Χριστοῦ καί αὐτό τό σῶμα θά ἀναστηθεῖ καί θά ἀναληφθεῖ ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Χριστός καί θά καθίσει ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Τό σῶμα εἶναι ἅγιο καί πρέπει νά εὐλαβεῖται τό σῶμα καί νά τό τιμᾶ, ὅπως τιμᾶ τά σώματα τῶν Ἁγίων σκεπτόμενος ὅτι τό σῶμα του βαφτίστηκε καί ἔλαβε τό χρίσμα τό Ἅγιο καί κοινωνεῖ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Κυρίου καί ἁγιάζεται ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα δέν μπορεῖ νά παραδίδει τό σῶμα του στήν ἀκαθαρσία, γιατί μέσα σ’ αὐτό κατοικεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Τό παιδί κατάλαβε καί συνειδητοποίησε πῶς εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μέσα στή χάρη τῆς θεώσεως καί ἔληξε τό πολυχρόνιο πρόβλημά του. Γι’αὐτό εἶπα ἔχει πρακτικές συνέπειες.
