Ἐπισκόπου Λήδρας Ἐπιφανίου, Ἡγουμένου Ἱ. Μονῆς Μαχαιρᾶ
Ὁ μήνας Αὔγουστος προσφέρεται ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα στὴν Αὐγούστα μητέρα τοῦ Θεοῦ, στὴν Παντάνασσα Δέσποινα τοῦ κόσμου, βαθυσεβάστως καὶ εὐγνωμόνως γιὰ τὴν μεγάλη αὐτῆς εὐεργεσία, πρῶτον, νὰ συγγενέψει τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἄνθρωπον στὸ πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ αὐτῆς καὶ Θεοῦ ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ γενομένη Μητέρα Αὐτοῦ, καὶ δεύτερον, νὰ ἀναβιβάσει τὸν ἄνθρωπον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν παραστήσει ἐνώπιον αὐτοῦ σεσωσμένον διὰ τῶν πρεσβειῶν της, γενομένη κηδεμόνας καὶ Μητέρα αὐτοῦ.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐγκαταλείποντας τὸν κόσμον αὐτόν, πρὸ τῆς κοιμήσεώς της, δίδοντας τὶς τελευταῖες παρακαταθῆκές της πρὸς πάντας διὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὑποσχέθηκε ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ποτὲ ὀρφανούς, λέγοντας: «Μή, φίλοι τοῦ Υἱοῦ μου, μὴ ποιήσητε πένθους, ἡμέραν τῆς μεταστάσεώς μου· μεμνημένοι δ’ ὧν εἶπον ὑμῖν, οὐκ ἐάσω ὑμᾶς ὀρφανοὺς πώποτε, τὴν λύπην ἀπωσάμενοι, διδάξατε τὰ ἔθνη λέγειν· Ἀλληλούϊα» (Χαιρετισμοὶ εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου).
Ὁ λόγος τῆς Κυρίας Θεοτόκου εἶναι ἐγγύησις. Παρὰ ταῦτα, ἡ ἐγγύησις ἔχει ἐπισφραγισθεῖ διὰ πράξεων, τόσο σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο -ὁ καθένας ἔχει μαρτυρία τῆς ἐπικουρίας καὶ ἀμέσου βοηθείας τῆς Παναγίας μας- ὅσο καὶ σὲ ἱστορικὸ ἐπίπεδο - πλεῖστες μαρτυρίες ἐκκλησιαστικές, πολιτικές, ἐθνικές, παγκόσμιες, διαχρονικὰ καταχωροῦνται στοὺς αἰῶνες. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι μία διαχρονικὴ ὑπενθύμησις, ὅπως καὶ τὰ ἑκατοντάδες τοπωνύμια, ἐπίθετα, ποιήματα, ὕμνοι, τροπάρια, ἅγιες εἰκόνες της, καθὼς ἐπίσης, ἡ ὀνοματοδοσία παιδιῶν.
Ὅλα αὐτὰ συνθέτουν τὴν τιμὴν καὶ τὴν δόξαν ποὺ προσφέρονται ὡς μικρὸν ἀντίδωρον καὶ παίδων ψελλίσματα τῇ μητρικῇ ἀγάπῃ. Πλεῖστα ἐξ αὐτῶν συμμαζεμένα τὰ συναντοῦμεν κατὰ τὸν μῆνα Αὔγουστον. Ἔτσι, τὸ πρῶτο δεκαπενθήμερο ψάλλονται ὁ μεγάλος καὶ ὁ μικρὸς παρακλητικὸς κανόνας στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἐναλλάξ, ἐνσωματωμένοι στὸν ἑσπερινό, ἐνῶ παράλληλα νηστεύομε ὡς προετοιμασία γιὰ τὴν κυριώνυμον ἑορτήν. Τὴν παραμονή, στὶς 14 Αὐγούστου, ἑορτάζομεν τὰ προεόρτια, ἡ 15η εἶναι ἡ παγκόσμιος ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως, καὶ ἀπὸ τὶς 16 μέχρι τὶς 27 Αὐγούστου (κατὰ τὴν παλαιὰν παράδοσιν) εἶναι τὰ μεθέορτα. Στὶς 28 Αὐγούστου ἔχομεν τὴν ἀπόδοσιν τῆς ἑορτῆς, ὅπου ψάλλεται ἀπαραλλάκτως ἡ ἀκολουθία τῆς κυριωνύμου ἡμέρας.
Τὴν δὲ τελευταίαν ἡμέραν τοῦ Αὐγούστου, τὴν 31ην, ἑορτάζομεν τὴν κατάθεσιν τῆς τιμίας ζώνης τῆς Θεοτόκου. Καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονός. Ἡ τιμία ζώνη, κατὰ τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, δόθηκε ἀπὸ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον στὸν Ἀπόστολον Θωμᾶν κατὰ τὴν μετάστασίν της, πρὸς πίστωσιν τῆς παρρησίας ποὺ βρῆκε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ὡς Μητέρα Θεοῦ καὶ ἐπιβεβαίωσιν τῶν λόγων της ὅτι δὲν θὰ ἀφήσει τὸ ἀνθρώπινον γένος ὀρφανόν, ἀλλὰ φιλοστόργως θὰ παραμείνει ἐσαεὶ πρεσβεύτειρα, προστάτις, μεσῖτις, σώτειρα, καὶ μὲ ἕνα συνοπτικὸ λόγο, Μητέρα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου.
Ἂς προσέλθωμεν λοιπὸν μηδὲν διστάζοντες ἢ δειλιῶντες, μὲ θερμὴν τὴν πίστιν, ἔχοντες πεποίθησιν στὴν μεγάλην της πρεσβείαν, αἰσθανόμενοι ἀσφάλειαν μέσα στὶς μητρικές της ἀγκάλες, καταθέτοντας τὰ αἰτήματά μας, τὰ προβλήματά μας, τὶς ἀγωνίες τῆς ψυχῆς μας, καὶ βέβαιοι γιὰ τὴν ἐκπλήρωσίν τους, τὴν λύσιν τους, τὴν εἰρηνοποίησιν τῆς ψυχῆς μας, ἂς ἀναφωνήσωμεν μετὰ τοῦ ὑμνῳδοῦ: «Μακαρίζομέν σε πᾶσαι αἱ γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· ἐν σοὶ γὰρ ὁ ἀχώρητος Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, χωρηθῆναι ηὐδόκησε. Μακάριοι ἐσμὲν καὶ ἡμεῖς, προστασίαν σε ἔχοντες· ἡμέρας γὰρ καὶ νυκτὸς πρεσβεύεις ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς βασιλείας ταῖς σαῖς ἱκεσίαις κρατύνονται· διὸ ἀνυμνοῦντες βοῶμέν σοι· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ» (ὑπακοὴ ἀκολουθίας Κοιμήσεως Θεοτόκου)
