π. Νικολάου Χριστοδούλου
Ἡ ἄμεση, προσωπική συνάντηση καί ἕνωση μέ τό Χριστό, εἶναι ἡ βασική ἐπιδίωξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πνευματική ζωή στό βαθμό πού ἔχει συναντήσει τό Χριστό. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέχεται διανοητικά, σάν ἕνα λογικό συμπέρασμα τό Χριστό καί τήν ὕπαρξή Του, δέν ἔχει πνευματική ζωή.
Ἡ μοναδική ὁδός, μέσα ἀπό τήν ὁποία θά πορευτοῦμε γιά νά συναντήσουμε ζωντανά καί πραγματικά τό Χριστό, εἶναι ὁ σταυρός Του. Ἔξω καί μακριά ἀπό τό σταυρό δέν ὑπάρχει δυνατότητα γνωριμίας καί ἕνωσης μέ τό Χριστό. Ἀκριβῶς γιατί ὁ σταυρός προϋποθέτει τήν ταπείνωση, δηλαδή τή συντριβή καί κατάργηση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, πού εἶναι τό μεγαλύτερο καί μοναδικό ἐμπόδιο στήν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Χριστό.
Στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἀκοῦμε συνέχεια γιά ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους, τῶν ὁποίων οἱ δρόμοι κάποια στιγμή συναντήθηκαν μέ αὐτό τοῦ Χριστοῦ καί «διά τοῦ σταυροῦ» ὁδηγήθηκαν στήν ἁγιότητα. Αὐτός ὁ σταυρός γιά ἄλλους ἦταν ὁ σταυρός τοῦ μαρτυρίου, γιά ἄλλους ὁ ἑκούσιος σταυρός τῆς ἄσκησης μέσα στήν ἔρημο καί γιά ἄλλους ὁ σταυρός τῆς θυσίας καί τῆς προσφορᾶς μέσα ἀπό ἔργα ἀγάπης. Σέ κάθε περίπτωση, ὅμως, προηγεῖται τό σταύρωμα τοῦ ἐγώ, ἡ ἀπάρνηση τῶν ἐγωκεντρικῶν παθῶν τῆς ματαιοδοξίας καί τῶν «ἡδονῶν τοῦ βίου».
Κατά συνέπεια, ἡ ἐπίγνωση τῆς δικῆς μας πνευματικῆς κατάντιας δέν πρέπει νά δημιουργεῖ αἰσθήματα ἀπογοήτευσης. Ὅπου καί νά βρίσκεται κανείς, ὅταν ἡ καρδία του καταληφθεῖ ἀπό θεϊκό πόθο καί πίστη ζέουσα, μπορεῖ νά πετύχει αὐτή τή συνάντηση καί ἕνωση μέ τό Χριστό. Ἀπό τή στιγμή πού θά μεταθέσουμε τόν ἔρωτά μας ἀπό τά κτίσματα στόν Κτίστη, βάζουμε τό θεμέλιο γι’ αὐτή τήν πορεία καί συνάντηση. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἀκριβῶς γιά νά κρατᾶ ζωντανή αὐτή τήν ἐλπίδα, προβάλλει συνεχῶς τό σταυρό μπροστά μας. Κάθε Κυριακή στό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» προσθέτουμε ἐμφαντικά τό «ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ σταυροῦ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». Ὁ διάβολος μᾶς πρόσφερε τή θανατηφόρα ἐγωκεντρική ἱκανοποίηση ὡς τόν τρόπο πού θά ἀπολαμβάναμε δῆθεν πληθώρα ζωῆς. Ἀντί αὐτοῦ γνωρίσαμε τό θάνατο, τή στέρηση τῆς ζωῆς, τήν ἀποκοπή μας ἀπό τό Θεό, τήν πηγή τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστός μᾶς ἐπαναφέρει πίσω, δείχνοντάς μας τό δρόμο τοῦ σταυροῦ. Ἄν θέλουμε νά βροῦμε τό Χριστό καί νά τόν ἀκολουθήσουμε, πρέπει νά ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, νά σηκώσουμε τό σταυρό μας καί πάνω σ’ αὐτόν νά σταυρώσουμε τόν ναρκισσισμό μας καί τόν κάθε εἴδους ἐγωϊσμό μας. Ἄλλη ὁδός ἀπό αὐτή δέν ὑπάρχει. Ὅπως σημειώνει χαρακτηριστικά ὁ π. Ζαχαρίας ἀπό τό μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ, «ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν νά γίνει ἄνθρωπος, ὁ σταυρός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά γίνει Θεός κατά χάριν».
