π. Αλέξανδρου Σμέμαν
Ὁ Θεός εὐλόγησε τόν κόσμο, εὐλόγησε τόν ἄνθρωπο, εὐλόγησε τήν ἕβδομη μέρα (δηλαδή τόν καιρό), καί αὐτό σημαίνει πώς ὅλα ὅσα ὑπάρχουν ὁ Θεός τά γέμισε μέ τήν ἀγάπη Του καί τήν ἀγαθότητα, ὅλα αὐτά τά ἔκανε καλά λίαν. Ὥστε, ἡ μόνη φυσική (καί ὄχι «ὑπερφυσική») ἀντίδραση τοῦ ἀνθρώπου, στόν ὁποῖο ὁ Θεός ἔδωσε αὐτόν τόν εὐλογημένο καί ἁγιασμένο κόσμο, εἶναι νά εὐλογεῖ μέ τή σειρά του τό Θεό, νά Τόν εὐχαριστεῖ, νά βλέπει τόν κόσμο ὅπως ὁ Θεός τόν βλέπει καί, στήν πράξη αὐτή τῆς εὐγνωμοσύνης καί τῆς λατρείας, νά γνωρίζει, νά ὀνομάζει καί νά κατέχει τόν κόσμο.
Ὅλες οἱ λογικές, οἱ πνευματικές καί οἱ ὑπόλοιπες ἰδιότητες τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν ξεχωρίζουν ἀπό τά ἄλλα πλάσματα, ἔχουν τήν ἑστία τους καί βρίσκουν τήν τελική πλήρωσή τους στήν ἱκανότητα αὐτή τοῦ ἀνθρώπου νά εὐλογεῖ τό Θεό, νά γνωρίζει, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, τό νόημα τῆς δίψας καί τῆς πείνας πού ἀποτελοῦν τή ζωή του.
