π. Ἰωάννη Χρυσαυγῆ
Ὅταν παραδεχόμαστε τήν ἀπελπισία μας, ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε «πιάσει πάτο», τόσο σέ σχέση μέ τόν ἑαυτό μας ὅσο καί στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τόν Θεό, τότε ἀνακαλύπτουμε τή συμπόνια ἑνός Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε οἰκειοθελῶς. Δέν θά πρέπει νά ἀναζητεῖ κανείς τή θεία θεραπεία, ἄν δέν εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά νά ἐπιβιώσει, ἤ ἄν δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος γιά νά ξεφύγει ἀπό τό ἀδιέξοδο.
Οἱ καρδιές μας εἶναι ὁ τόπος, ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός. Ὅλες τους, ὡστόσο, εἶναι φτιαγμένες ἀπό εὔθραυστο γυαλί. Καί τά δάκρυα ἐπισημαίνουν ἀκριβῶς τόν εὔθραυστο χαρακτήρα τῆς καρδιᾶς. Ἐκφράζουν ἀκριβῶς τόν εὐάλωτο χαρακτήρα τῆς ψυχῆς, ἐπιτρέποντας ἔτσι μία πιό καθαρή θέαση τῆς καρδιᾶς. Τά δάκρυα ἀνοίγουν τήν πληγή, μέσα ἀπό τήν ὁποία – κι ἐδῶ βρίσκεται ἡ εἰρωνεία ἤ, ὄπως θά ἔλεγαν οἱ γέροντες τῆς ἐρήμου, τό θαῦμα – ὁ Θεός βρίσκει τρόπο νά εἰσέλθει, σάν ἀπό σπασμένο παράθυρο, στήν καρδιά, θεραπεύοντας τήν ψυχή καί τόν κόσμο, ὄχι μέ κύριο στόχο τήν ἀνακούφιση, ἀλλά μᾶλλον γιά νά δείξει τήν ἀπεριόριστη συμπάθειά Του πρός ἐμᾶς. Ὁ Θεός, τόν ὁποῖο λατρεύουν οἱ γέροντες τῆς ἐρήμου, συγκαταβαίνει καί καταλαβαίνει, καθώς εἶναι ἐκεῖνος ὁ Θεός ὁ ὁποῖος βίωσε τό εὐάλωτο τῆς παιδικῆς ἡλικίας καί τοῦ θανάτου στόν σταυρό. Αὐτός εἶναι κι ὁ μοναδικός δρόμος πρός τήν ἁγιότητα. Ὅσο περισσότερο προφανής γίνεται ἡ προσωπική μας μιζέρια, τόσο μεγαλύτερο θά εἶναι τό αἰώνιο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἄβυσσος τῆς ἀνθρώπινης διαφθορᾶς, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ χάρη τῆς οὐράνιας συμπάθειας. Ὅσο πιό πολύ ἐκτιθέμεθα ἐνώπιον τοῦ σταυροῦ, τόσο πιό δυνατή γίνεται ἡ ἐμπειρία τοῦ φωτός τῆς ἀνάστασης.
