π. Ανδρέα Γκατζέλη
Προορισμός του ανθρώπου είναι η αθανασία και η αιώνια κοινωνία μετά του Θεού. Το ότι βλέπουμε τώρα τον άνθρωπο να είναι θνητός, να συμπλέκεται δηλαδή με το θάνατο και προς στιγμήν να νικάτε από τον θάνατο αυτό δεν είναι η τελική έκβαση του αγώνος. Το σώμα του ανθρώπου διαλύεται και επιστρέφει στη γη από την οποία ελήφθη όμως πρόκειται να αναστηθεί μετά το θάνατο και μετά τη διάλυση. Δεν μπορούμε λοιπόν να ονομάσουμε θνητούς εκείνους που θα βρεθούν για λίγο χρόνο κάτω από την κατοχή του θανάτου. Το σώμα φθείρεται αλλά όχι για να μείνει στη φθορά, αλλά για να αφθαρτοποιηθεί να γίνει ανώτερο. Η ρίζα του θανάτου, η πηγή του, που είναι η αμαρτία ξηραίνεται και γι’ αυτό ο θάνατος που προέρχεται από αυτή τη ρίζα καταστρέφεται.
Ο θάνατος ενεπλέχθη με το σώμα του ανθρώπου και το κατέκτησε. Ήταν λοιπόν ανάγκη και η ζωή να συμπλεχθεί με το θνητό αυτό σώμα, για να συντελέσει, ώστε το σώμα να αποβάλει τη φθορά και να ενδυθεί τη ζωή. Ο θάνατος, που έφθασε σε μας με την σάρκα του Αδάμ, κατεπόθη από την θεότητα και η αμαρτία εξαφανίστηκε από την εν Χριστώ Δικαιοσύνη.
Ο χριστιανός λυπάται για το χωρισμό προσφιλών του προσώπων, όπως λυπούνται και οι γονείς μιας κόρης που φεύγει από το πατρικό σπίτι για να εγκατασταθεί στο δικό της, μετά από το γάμο. Δεν λυπάται όπως οι άνθρωποι που δεν έχουν ελπίδα ακόμη και αν βλέπει να προχωρεί το σώμα σε αποσύνθεση.
Ο θάνατος είναι πλέον για τους Χριστιανούς απλό επεισόδιο και η ταφή τους στο χώμα σπορά. Όπως κάθε σπορά βρίσκει το νόημα της στην "ανάσταση", έτσι και ο θάνατος και η ταφή του ανθρώπου δεν είναι το τέρμα, αλλά το πέρασμα στην ανάσταση, στην αφθαρσία και στην αθανασία. Με την ανάσταση η παλαιά ρίζα ξηραίνεται και δεν φέρει πλέον την αμαρτία σαν καρπό.
Εκείνο που ανασταίνεται είναι το ίδιο το σώμα, ο ίδιος ο άνθρωπος, όχι άλλος. Μόνο η ωραιότης είναι διαφορετική. Πρόκειται για ανάπλαση, για "καινή κτίση", απαλλαγμένη από τη φθορά. Είναι ανόητο για ένα πιστό να ρωτάει το πως ο Θεός, που μετέτρεψε το χώμα σε σώμα, μπορεί και τώρα με νέα του λόγο να αναστήσει τα νεκρά σώματα.
Τότε η χαρά μας θα είναι ολοκληρωμένη. Γιατί το σώμα, με το οποίο η ψυχή διέπραξε τα αγαθά, θα συζευχθεί με αυτήν για να συγκροτηθεί και πάλι ο όλος άνθρωπος. Θα συμμετάσχει και το σώμα στη δικαίωση των κόπων του και στην αιώνια δόξα. Έτσι η ζωή μας αποκτά νόημα, πέρα από τη βιολογική ύπαρξη και πέρα από τον τάφο. Είναι το ξεπέρασμα της κτίστης μας πραγματικότητας και η ένωσή μας με τον Άκτιστο, σε μια ζωή αιώνια, ζωή αφθαρσίας και αθανασίας.
