Ἀ­πελ­πι­σμοῦ ἀ­νά­σχε­σις - Σχό­λια στό Ε᾿ Ἐ­ω­θι­νό

Κά­θε ἄ­νοι­ξη, μέ τόν Ἀ­σπα­σμό τῆς Ἀ­νά­στα­σης, ἀ­νο­ί­γε­ται στόν κα­θέ­να μας ἡ ἀ­να­πά­ντε­χη εὐ­και­ρί­α κα­τά τήν ἔγ­κο­πο ὁ­δοι­πο­ρί­α μας "εἰς κώ­μην ἀ­πέ­χου­σαν στα­δί­ους ἑ­ξή­κον­τα ᾗ ὄ­νο­μα Ἐμ­μα­ο­ύς"

Μιά ὁ­δοι­πο­ρί­α κά­τω ἀ­πό τίς συ­στοι­χί­ες τῶν αἰ­ω­νό­βι­ων δέ­ντρων, μέσ᾿ ἀπ᾿ τίς φυλ­λω­σιές τῶν ὁ­πο­ί­ων φιλ­τρα­ρι­σμέ­νος ραν­τί­ζει μέ τίς ἀ­κτῖ­νες του ὁ ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κος ἥ­λιος το­ύς δύ­ο μα­θη­τές καί τόν Κύριο, πού ἀ­σφα­λῶς, μή­τε ἐ­κεῖ­νοι Τόν ἀ­να­γνώ­ρι­σαν, ἀλλ᾿ οὔ­τε κι ἐμεῖς. Μέχρι σή­με­ρα...

"Καί ἤγ­γι­σαν εἰς τήν κώ­μην....", σέ ὥ­ρα δει­λι­νή, μέ φω­τει­νά πολύ­χρω­μα ση­μά­δια νά στο­λί­ζουν τό στε­ρέ­ω­μα. Ἐ­κεῖ­νος "προ­σποι­εῖ­ται πο­ρρω­τέ­ρω πο­ρε­ύ­ε­σθαι", κά­τι πού δέν τό ἐ­πι­θυ­μοῦν μή­τε οἱ Μα­θη­ταί, ἀλλ᾿ οὔ­τε κι ἐμεῖς.

"Μεῖ­νον μεθ᾿ ἡ­μῶν, ὅ­τι πρός ἑ­σπέ­ραν ἐ­στί καί κέ­κλι­κεν ἡ ἡ­μέ­ρα.." Τόν πα­ρα­κα­λοῦ­με, κι ἡ φω­νή μας ἀ­νε­βα­ί­νει ἀ­πό τά σπλά­χνα μας ὅ­πως ἡ προ­σευ­χή.

"Μεῖ­νον..." Νυ­χτώ­νει.

Ἐ­κεῖ­νος "εἰ­σῆλ­θε τοῦ μεῖ­ναι σύν αὐ­τοῖς", ἀλ­λά καί μα­ζί μας.

Τώρα πιά δέ φο­βό­μα­στε πού "σκό­τος ἐ­γέ­νε­το". Ἀ­ναμ­μέ­νη ἡ λαμ­πά­δα τῆς Ἀ­νά­στα­σης, τῆς Πα­ρου­σί­ας καί τῆς εὐ­λο­γί­ας Του "ἐν τῇ κλά­σει τοῦ ἄρ­του", κα­τα­λύ­ει κά­θε σκο­τει­νιά, συ­γνε­φιά καί ἄλ­γος. Κι ἄς ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάληψη. Ἡ Γιορτή μέ τό φτερούγισμα τῆς χαρμολύπης νά γίνεται λόγος Ἀποστολικός, λόγος καί αἴτημα ὅλων τῶν πιστῶν : «Δέσποτα, μή ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, οὕς δ᾿ οἶκτον ἠγάπησας δούλους σου, ὡς εὔσπλαχνος· ἀλλ᾿ ἀπόστειλον ὡς ὑπέσχου ἡμῖν τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα, φωταγωγοῦν τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἡ Ἀνάληψη λοιπόν, πού μᾶς εἰσοδεύει στήν Πεντηκοστή. Δηλαδή στὴν ἔλευση τοῦ Παρακλήτου. Παναπεῖ, ἐκείνου πού ξέρει νά μᾶς παραηγορεῖ. Ἀκόμα καί σήμερα.....