π. Ανδρέα Γκατζέλη
Ο σαρκωθείς Λόγος είχε δύο φύσεις όμως μία προσωπική υπόσταση. Όταν μιλάμε για τη θεία φύση δεν χρησιμοποιούμε χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσεως ούτε αποδίδουμε τέτοια χαρακτηριστικά σε αυτή. Και όταν μιλάμε για την ανθρώπινη φύση δεν της αποδίδουμε θεία χαρακτηριστικά. Όμως όταν μιλάμε για την μία υπόσταση, για το ένα δηλαδή προσώπου του Κυρίου, αναφέρομαι σε αυτήν τα γνωρίσματα και των δύο φύσεων.
Το σώμα δεν ήταν κάποιου άλλου, αλλά δικό Του και κατ' ανάγκην τα παθήματα της σαρκός αναφέρονται σε Αυτόν, στον οποίο ανήκει η σάρκα. Σ' Αυτόν λοιπόν ανήκει η καταδίκη, η μαστίγωση, η δίψα, το μαρτύριο του Σταυρού και ο θάνατος.
Η κάθε μια από τις δύο φύσεις του Χριστού διατηρούσε τα δικά της γνωρίσματα. Έτσι ο Κύριος είχε δύο φυσικές θελήσεις, τη Θεία και την ανθρώπινη και δύο φυσικά αυτεξούσια, το θείο και το ανθρώπινο, όπως είχε ταυτόχρονα και θεία και ανθρώπινη γνώση και σοφία. Όμως δεν είναι δύο πρόσωπα, αλλά ένα και θέλει και ενεργεί όχι ξεχωριστά, αλλά από κοινού.
Δύο φύσεις έχει ο Χριστός, την θεία και την ανθρώπινη. Η θεία Του φύση προσέλαβε την ανθρώπινη χωρίς να εξέλθει από την προσωπική υπόσταση του Πατρός. Έτσι η θεότης του Χριστού είναι η ίδια η θεότης του Πατρός όχι άλλη. Η θεία Του μορφή είναι η μορφή του Πατρός όχι άλλη. Ως Θεός είναι άτρεπτος και αναλλοίωτος. Όμως και η ένωση με την ανθρώπινη φύση πραγματοποιείται στο ένα και μοναδικό πρόσωπο, χωρίς η μία φύση να μεταβάλλεται στην άλλη ή να συγχέεται με αυτήν. Γι αυτό και όταν μιλάμε για ανθρώπινα γνωρίσματα εννοούμε την ανθρώπινη φύση, ενώ τα θεία γνωρίσματα αναφέρονται στη θεία φύση. Όμως και τα ανθρώπινα και τα θεία γνωρίσματα αναφέρονται στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αυτή η ολοκληρωτική πρόσληψη του ανθρώπου (τέλειος άνθρωπος) από τη θεία φύση του Υιού και Λόγου του Θεού (τέλειος Θεός) εξασφαλίζει αληθινά τη σωτηρία της ανθρώπινης φύσης (του προσλήματος). Γι αυτό και κάθε αιρετική διδαχή (άρνηση της θείας ή της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού) απειλεί το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου.
